Adam Bryanbaum Wiltzie verblijdt ons met twee wondermooie soundtracks. Eentje onder zijn eigen naam en eentje onder de vleugels van A Winged Victory For The Sullen. Wiltzie, die platen maakt(e) met Stars Of The Lid, The Dead Texan, Sleepingdog, Aix Em Klemm en Windsor For The Derby heeft nauwelijks nog iets te bewijzen natuurlijk. Dat houdt hem niet tegen om elke keer een poging te doen zichzelf te overtreffen. Sinds 2011 maakt hij platen onder de noemer A Winged Victory For The Sullen met Dustin O’Halloran (Dévics). De pianist annex componist O’Halloran maakte een resem soloplaten, alvorens met Wiltzie in zee te gaan. Dat houdt de man echter niet tegen om ook met anderen samen te werken. Probeer maar zijn soundtrack voor ‘Lion’, die hij samen met Hauschka maakte. ‘Iris’ hoort bij de film van de Franse regisseur Jalil Lespert, die zich liet inspireren door de film ‘Chaos’ van Hideo Nakata. De neoklassiek aandoende muziek krijgt extra kleur door het gebruik van het Budapest Art Orchestra en een resem gasten, waaronder percussionisten, en harpist, enkele toetsenisten waaronder Francesco Donadello (Giardini Di Mirò). Samen voorziet het stel de neoklassieke onderlaag van een stevige portie duistere elektronica waardoor de muziek een desolate sfeer meekrijgt. Wiltzie gebruikt hetzelfde Hongaarse orkest voor zijn soundtrack voor de film ‘Salero’, die hij echter zonder zijn kompaan Dustin O’Halloran componeerde. Het is de geluidsband bij de film van Mike Plunkett die zich afspeelt in en rond de zoutmijnen en de immense zoutvlakte die Salar de Uyuni (Bolivië) is. De eindeloosheid, het mythische en tegelijk melancholische karakter van het uitgestrekte witte niets, leent zich uitstekend voor de ietwat dromerige muziek die Wiltzie componeerde. De basis werd opgenomen in zijn Belgische studio, waarna hij naar Hongarije vertrok om met het orkest de muziek verder af te werken. Beide films hebben we nog niet gezien, al zullen we ze zeker eens uitproberen. De twee soundtracks blijven echter ook overeind zonder de beelden, vooral doordat Wiltzie, al dan niet in zijn eentje, wondermooi neoklassiek neerzet die zeker zal scoren bij liefhebbers van gelijkgezinden als Jóhann Jóhannsson of Nils Frahm.
