Soms hoor je het verschil niet, maar Lars Graugaard is dus de computerinteractivist, en Keisuke Matsuno de gitarist. Kun je nagaan hoe zulke verschillende instrumenten met effecten, speelstijl en toch ook de nodige gekte op elkaar kunnen gaan lijken, of met de ander versmelten. De twee zijn aan elkaar gewaagd, en al komen ze samen tot een klinkend resultaat, het lijkt erop dat het in de New Yorkse studio er aan toe ging als in een boksring. Jij een toontje erbij, ik een klapje meer, zoiets – maar dan in harmonie, om in samenwerking tot het mooiste resultaat te komen. Neurose en stress worden niet uit de weg gegaan. De vaak bikkelharde blues- en noiseachtige gitaarlijnen worden consequent uit de comfortzone geblazen door ratelende, stevig flipperende elektronische beats die geen seconde hetzelfde klinken, ondanks het doorgaande ritme. Dope, zuigende shit die geen ruimte laat tot veel nadenken, dit is een titanenstrijd die volledige aandacht vergt en de luisteraar een nieuw, onontdekt universum in teleporteert.