In 2016 deed Mark van Hoen een korte tour met onder andere Kara-Lis Coverdale, Simon Scott en Lee Bannon (alias Dedekind Cut). Wat hij van die artiesten hoorde, bepaalde vervolgens voor een belangrijk deel het geluid van ‘Invisible Threads’: abstracte, droney elektronica, zonder beats, maar met diep in de mix veel ongrijpbare geluiden.

Een groot deel bestaat uit gelaagde ambient van hoge dichtheid. Denk Belong en Petrels, suizend, overstuurd, met ertussen kraakgeluiden en stukjes stem, deinend op de textuurgolven. En, net als bij die twee artiesten, een baslijn die buiten het geraas blijft en als de kalmte zelve de nummers gestaag vooruit duwt.

Na twee nummers in die lijn wordt ‘Invisible Threads’ veel kalmer, en gaat meer in de richting van drøne, het project van Van Hoen met Mike Harding. Een spel van ijle, iets dissonante drones en opnamen van druppels en vogels vormen de achtergrond voor dwalende, gedempte tonen uit een elektrische piano (of iets wat zo dient te klinken; Van Hoen maakte de plaat zonder analoge apparatuur).

Hetzelfde peinzende gemoed houdt aan, maar geleidelijk neemt het volume op alle sporen weer toe. Op het mooie ‘Aether’ is er te midden van alle ruis en suis nog net een vaag pianothema te horen, en diep in ‘Flight Of Fancy’ lijkt een koor verborgen. De afsluiter klinkt als een interpretatie van Cabaret Voltaires ‘Theme From Doublevision’ – iets waar we geen bezwaar tegen maken. Leuke plaat voor hen die het niet erg vinden als hun ambient soms wat in het rood schiet is.