Interview Vivian Koch

Vivian Koch leerde zichzelf op zes maanden tijd producen tijdens een depressie. Daarnaast organiseert ze feesten en draait ze als resident regelmatig in Berlijnse club Griessmuehle. Een gesprek over de positieve invloed van donkere bladzijden.

Vivian Koch betrad dit jaar het muzikale toneel met haar debuut ‘The Owleon’ op het Duitse label a.r.t.less. Terwijl ze ondertussen al bijna tien jaar achter de draaitafels staat, leerde ze de kneepjes van het producen in zes maanden tijd. Een openhartig gesprek over de muzikale renaissances die uit haar twee depressies voortkwamen.

Voor haar studie zakte Koch vijf jaar geleden af van het landelijke Thüringen, een deelstaat in het midden van Duitsland, naar het mondiale Berlijn. ‘In mijn geboortedorp was er geen enkele mogelijkheid om ook maar iets op cultureel vlak te doen. Ik ging onder druk van mijn familie European Management studeren.’ Ondertussen is het echter alleen muziek wat de klok slaat. Ze is resident dj in de Berlijnse club Griessmuehle en organiseert er vijf keer per jaar de Olympie-series. Daarnaast maakt ze muziek en klust ze bij in de opera.

Dieptepunt

De liefde voor het draaien ontdekte ze rond haar veertiende. ‘Als tiener luisterde ik veel naar hiphop. Mijn oudere broer draaide Disco House op lokale feesten, maar ik vond daar echt niks aan. Ik bevond me toen in een heel slechte periode. Ik was een moeilijk kind, zoals ze dat noemen. Mijn broer ontfermde zich in die tijd over mij en nam me mee naar feesten waar hij moest draaien.’
Op een van die feesten zette ze de knop ineens om. Het was niet zozeer de liefde voor de muziek als de liefde voor de atmosfeer en de dj-activiteit die haar hart sneller deden slaan. Rond haar zestiende besloot ze zelf achter de knoppen te kruipen. ‘In het begin nam ik muzikaal alles over van mijn broer en draaide ik vooral commerciële Disco House. Ik had geen geld om zelf platen te kopen, maar zelfs dat maakte niet uit. Het ging voor mij om het draaien zelf. Het hele concept van vloeiend van nummer naar nummer gaan waardoor mensen heel de avond kunnen dansen was helend voor mij. Het was puur escapisme.’
Het moeilijke kind in Koch maakte plaats voor een door muziek bezeten puber die dag in dag uit naar nieuwe nummers zocht en haar dj-techniek bijschaafde. Daarop volgde de klassieke route die de meeste beginnende dj’s afleggen: van lokale feesten zette ze de stap naar grotere feesten. Met de jaren ging ze van genre naar genre, waardoor ze nu in staat is veelzijdige sets te draaien.

Hoogtepunt

Zelf muziek maken doet ze nog maar twee jaar. ‘Mijn tweede muzikale wedergeboorte kondigde zich aan toen ik een paar jaar geleden opnieuw depressief werd. Muziek was mijn enige houvast. Ik voelde me vreselijk slecht en luisteren naar andermans muziek verveelde me.’ De daaropvolgende zes maanden deed ze eigenlijk niks anders dan muziek maken. Dat deed ze enkel voor het ambacht zelf, zonder vooropgestelde verwachtingen om er in haar carrière van te profiteren. Na een tijdje vroeg ze een vriend om feedback. Die was zo enthousiast dat hij het eigenlijk al direct naar a.r.t.less wou sturen. Zes maanden nadat ze voor het eerst muziek begon te maken, stuurde ze haar demo’s uiteindelijk zelf door naar het label. ‘Door mijn depressie deed ik niks anders dan muziek maken. Zelfs op school was mijn aandacht volledig bij die enkele onafgewerkte nummers op mijn harde schijf.’
‘In die tijd had ik ook een bijbaantje als suppoost bij een tentoonstelling. Ik mocht daar niet lezen of naar muziek luisteren, dus begon ik maar melodieën te zingen.’ Zodra ze thuiskwam dook ze in Ableton en begon ze de melodielijnen van die dag om te bouwen tot volwaardige nummers. Vier weken nadat ze haar demo’s had doorgestuurd naar a.r.t.less kreeg ze om middernacht een mailtje: of ze haar nummers mochten uitbrengen. ‘A.r.t.less was al jaren een van mijn favoriete labels. Om daar dan mijn debuut uit te brengen, dat had ik nooit durven dromen.’ Dat debuut klinkt als een modern staaltje Detroit electro. Maar in plaats van de stijl te kopiëren, geeft ze er een eigen draai aan met een melancholische afdronk. Op de achtergrond is een constante hunkering naar een Duits/Amerikaans elektronikaverleden te midden van Kraftwerk en Cybotron te horen.
Door eerder ingeplande releases liet de komst van ‘The Owleon’ nog bijna een jaar op zich wachten. ‘Dat wachten was enorm intens, maar toen de plaat er eenmaal was, kon ik mijn geluk niet op.’ De inspiratie voor ‘The Owleon’ haalt ze uit interacties tussen mensen. Daar kan voor haar geen enkele muzikale inspiratiebron rechtstreeks aan worden gelinkt. ‘Ik word geïnspireerd door emoties. Geluid is voor mij nooit een aanleiding geweest om muziek te maken. Gevoelens kunnen die aanzet wel geven.’
Dat debuut klinkt als een modern staaltje Detroit-electro. In plaats van de stijl te kopiëren, geeft ze er een eigen draai aan met een melancholische nasmaak. Daardoor is het een tijdloos album met een altijd aanwezig hunkering naar een Duitse en Amerikaanse elektronisch muziek uit het verleden, van Kraftwerk tot Cybotron.

Genderblind

Begin dit jaar kreeg ze een plaats als resident dj bij Griessmuehle aangeboden, een club in een nog zeldzaam ongerept stukje Berlijn. Het is een van de weinige clubs waar ze zich compleet op haar gemak voelt. Elke vijfde of zesde week is ze er achter de dj-booth te vinden. ‘Ik voelde me er vanaf het begin thuis. Ik ga er ook vaak helemaal alleen naartoe. Dat doe ik dan volledig nuchter. Ik hoef met niemand te praten en heb geen verantwoordelijkheden tegenover mijn vrienden. Dan kan ik me volledig overgeven aan de muziek.’
Sinds een jaar organiseert ze samen met haar beste vriendin de Olympie-series. Een feestconcept dat in eerste instantie was bedoeld om vrouwelijke artiesten in de kijker te zetten en dat te combineren met audiovisuele kunstinstallaties. Ik voelde druk om als vrouwelijke boeker alleen maar vrouwelijk artiesten te promoten. Ik heb ze altijd gesteund en dat zal ik altijd doen. Wanneer ik een vrouwelijke artiest tegenkom die goede muziek uitbrengt dan zal ik ze zeker boeken, maar ik wil er geen speciaal punt van maken. De muziek primeert voor mij, ongeacht het geslacht.’

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!