Interview Pinkish Black

Het uit Texas afkomstige duo Pinkish Black maakt duistere doom zonder gitaren. Hun nieuwste album Concept Unification is ondanks alle malheur in het leven van het tweetal een prachtplaat geworden.

Het verlies van dierbaren, een eeuwige strijd met de eigen gezondheid en de verwerpelijke staat van de wereld waarin wij leven vormen de voedingsbodem voor ‘Concept Unification’, het vierde album van Pinkish Black. En daar heeft het Texaanse doomduo niet eens gitaren voor nodig. Een rondleiding langs de duistere inspiratiebronnen van de band.

‘Wat als rode draad door al onze nummers loopt, is een soort duisternis, die onderdeel is van het DNA van deze band.’ Aan het woord is Daron Beck. De zanger/toetsenist die samen met drummer Jon Teague Pinkish Black vormt. Hun gotische postpunk wordt gedragen door in doom gedrenkte proggy synthesizers. Ondanks de afwezigheid van gitaren, is de muziek loodzwaar en hartverscheurend. Het duo hoeft niet ver te zoeken voor deze duisternis, maar kan rijkelijk putten uit hun eigen levenservaringen. De sympathieke Beck neemt ons mee langs de inspiratiebronnen en het pad vol obstakels dat is afgelegd sinds de zelfdoding van bassist Tommy Atkins en de transitie van The Great Tyrant naar Pinkish Black. Een monoloog.

Drijfveer

‘Ik groeide op met gothic muziek, meer eigenlijk dan met metal. Bij Jon was het precies andersom. Beiden zijn we altijd groot liefhebber geweest van krautrock en prog rock. Onze muziek is een amalgaam van al die stijlen, zonder dat we van tevoren precies op zoek gaan naar een bepaald geluid. Jon en ik spelen nu zo’n vijftien jaar samen in verschillende bands en je kunt wel stellen dat we elkaar onlosmakelijk beïnvloeden. Iets dat sterker is geworden door alles dat we samen hebben meegemaakt. Jon en ik zijn deze band begonnen nadat onze bassist zelfmoord had gepleegd. In eerste instantie was het dus niet de bedoeling dat we een duo zouden vormen. Maar we besloten om verder te gaan. Met Pinkish Black kregen we eigenlijk voor het eerst erkenning op nationaal en zelfs internationaal niveau. Dat was een grote drijfveer om nog een tijd verder te gaan met de band.’
‘Ik had tien jaar geleden niet kunnen bedenken dat we nu staan waar we staan. Jon en ik hadden allebei gewoon nog een baan en we waren wel tevreden met de combinatie van werken, oefenen en een keer of twee per maand ergens in de buurt optreden. We hadden een bepaalde mate van zekerheid, konden onze oefenruimte betalen en hadden geld voor bier en wiet. Lange tijd was dat voldoende. Maar na de zelfdoding van Tommy overleed niet veel later mijn zus en enige tijd daarna pleegde mijn vader ook zelfmoord. Dat deed me toch wel zeer hardhandig beseffen dat het leven kort kan zijn en dat we er zo veel mogelijk van moeten maken. Toen we de kans kregen om met grotere progressive- en synthwavebands als Goblin en Zombi op te treden, kwamen we voor een beslissing te staan: op dezelfde voet verdergaan en onszelf langzaam dood drinken, of er vol voor gaan en zien waar het schip strandt. We prijzen onszelf gelukkig dat het vervolgens gelopen is zoals het gelopen is. Zonder hulp van eerder genoemde bands, maar ook van artiesten als Neurosis en Sleep, waren we echter nooit zo ver gekomen Daar zijn we hen zeer dankbaar voor.’

Masker

‘We hebben aardig wat fysieke problemen moeten overwinnen. Ik heb lange tijd erg veel last gehad van maagproblemen. Toen we in België landden voor onze Europese tour lag ik de eerste avond meteen in het ziekenhuis vanwege mijn maag. In augustus vorig jaar heb ik twee keer een hartaanval gehad, dat zorgde natuurlijk ook voor veel vertraging met het album. Het voordeel van die hartaanvallen is wel dat de maagproblemen een stuk minder erg lijken! Jon heeft ook aardig wat gedoe gehad met zijn gezondheid, dus je kunt wel stellen dat we niet de meest fitte band zijn die er rondloopt. En we zijn ook de jongste niet meer natuurlijk. Ik vrees dat we iets te hard hebben gefeest in de jaren 1990 en daar betalen we nu de prijs voor.’
‘Al dat gedoe met onze gezondheid vindt zich een weg naar onze muziek, zowel bewust als onbewust. Het maken van muziek helpt ons met het verwerken van ellende, zonder daarbij de humor uit het oog te verliezen. Ik groeide op als een gothic jongen, denkende dat je je ellende als een kostuum moest dragen. Het heeft een paar jaar psychedelica gebruiken gekost om in te zien dat ik niet rond moest lopen met een masker van malheur. Dat ik juist door zaken te accepteren en mijn ‘derde oog’ te openen moest zien te groeien als mens. Onze muziek vloeit daaruit voort: het komt er duister uit, omdat we ons leven onder de loep nemen.’

Kloon

‘De titel van ons laatste album ‘Concept Unification’ verwijst naar een serie instructievideo’s voor een restaurantketen uit onze jeugd, waarin mechanische poppen compleet worden ontmanteld en vervolgens met allerlei nieuwe attributen weer in elkaar worden gezet. Het idee is dat de poppen er volledig vernieuwd en verbeterd uitzien, maar als je er naar kijkt voelt het een beetje alsof een kind uit elkaar wordt gerukt en vervolgens weer aan elkaar wordt genaaid tot een monsterlijk figuur. Dit gebeurt eigenlijk constant in het leven: nostalgie wordt omgetoverd tot iets dat nieuw is en verkocht als iets dat fantastisch is. Dat geldt ook in de muziekindustrie. Kijk naar een band als Greta Van Fleet, die een soort Led Zeppelin-kloon zijn. Of Billie Eilish, die is toch gewoon een herverpakte Avril Lavigne?
Er wordt vrijwel niets nieuws meer voortgebracht, alles wordt alleen maar erger en erger. Ik moet altijd erg lachen om de term ‘Generatie Z’ voor de jeugd van tegenwoordig. We zijn aan het einde van het alfabet en dit is de laatste generatie voor het Einde der Tijden. Als je naar de Verenigde Staten kijkt lijkt het daar alleszins wel op! Vooral in Texas, waar meer mass shootings plaatsvinden dan waar dan ook. Het voelt vaak alsof ik weer ergens in de jaren 1970 leef, alle vooruitgang die we op menselijk gebied hebben geboekt is verdwenen als sneeuw voor de zon. Het is verschrikkelijk hoe racisme en discriminatie zich weer verspreiden. Maar wat doe je eraan hè? Het enige dat je kunt doen is proberen de wereld om je heen de best mogelijke plek te maken die het kan zijn. Gelukkig is er muziek, dat helpt daarbij.’

Heb jij zelf hulp nodig?

Dan kun je in Nederland contact opnemen met Stichting 113 Zelfmoordpreventie via 0900 0113 (24/7 bereikbaar) en 113.nl. In België kun je met vragen over zelfdoding terecht bij op het gratis nummer 1813, of op www.zelfmoord1813.be.

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!