Geen band die momenteel harder gaat dan de Gentse noiserockband Pink Room. Na zijn tweede plaat kan de band al terugkijken op een kort maar krachtig oeuvre waar de kwaliteit en het lawaai in crescendo toenemen. ‘Waar we ook terechtkomen, het doel van Pink Room zal altijd hetzelfde zijn: spetterende shows geven.’

Eerst waren ze een recensie in Gonzo (circus), toen een signalement, nu een kort interview. Geef ze nog een aantal jaar en we spenderen misschien een hele feature aan Pink Room. Frontman Bart Cocquyt lacht wanneer we de opgang van zijn band becommentariëren.

De Belgische pers heeft hun jongste telg van 2021, ‘Putain Royale’, over het algemeen goed ontvangen. ‘Ik had de aandacht die we nu krijgen eerlijk gezegd niet verwacht,’ vertelt hij wanneer we contact zoeken met hem. ‘We hebben vooral geluk dat er al wat reviews van de plaat zijn geweest en mensen artikelen over ons schrijven. Hoewel er nog geen festivalzomer precorona aan zit te komen, krijgen we toch boekingen binnen voor binnen een paar maanden. Die aandacht voor ons is op zich al een wonder.’

Sneeuwbaleffect

Het ging plots heel snel voor Pink Room. Vier jaar geleden postte Cocquyt een zoekertje op Facebook, waarna gitarist Glenn Janssens en later ook drummer Jelle Lefebvre zich aanmeldden. Voor de positie van drummer was er al een paar keer een stoelendans, vertelt Cocquyt, maar de huidige bezetting vormt nu min of meer de kern van Pink Room. ‘Ik ben hun eigenlijk heel dankbaar. Het eerste jaar hebben we samen intens geoefend, daarna stormden we als het ware naar buiten. Door Glenns en Jelles connecties kregen we meteen heel wat gigs. Eerst in cafés, daarna al op kleine festivals.’

De bal ging vlot aan het rollen na hun eerste shows. ‘Toen we volop aan onze eerst ep aan het werk waren, hadden we eigenlijk nog iemand nodig om de cover te ontwerpen. Tijdens een show in De Ruimte – onze huidige repetitieruimte – hadden we iemand leren kennen die voor onze show de poster had gemaakt. Daarom vroegen we haar om het artwork van onze ep en later ook ons debuut te ontwerpen. Op die manier heeft veel van Pink Room organisch kunnen groeien.’

‘Alles niet te serieus nemen, daar komt het volgens mij op neer.’

Doordacht

Corona deelde een mokerslag uit aan het momentum van de band. Zo liep de opvolger van ‘Zum Kotzen’ een jaar vertraging op. ‘Normaal gezien zouden we de plaat al in juni vorig jaar hebben uitgebracht. Tussen de eerste en tweede lockdown in België hebben we bijna niets anders gedaan dan nieuwe nummers gemaakt, om de plaat rond oktober uit te brengen. Dat viel vanwege de derde lockdown ook weer in het water.’

Cocquyt en zijn medebandleden wilden de plaat niet langer uitstellen dan nodig, dus besloten ze om tijdens de derde lockdown toch de plaat uit te brengen. ‘Een sprong in het duister,’ geeft hij toe. ‘Maar volgens mij was het wel de juiste keuze. Weet je, ik was het ook beu dat er zo weinig interessante muziek voorhanden was en ik denk dat mensen dat ook merkten. Ik herinner me dat er in december vorig jaar misschien één echt heel goeie plaat was, maar dat was het voor mij zo’n beetje. Hopelijk hebben we daar met ‘Putain Royale’ wat verandering in kunnen brengen.’

Desalniettemin is Cocquyt ook blij dat de nieuwe plaat nu pas is gereleaset in plaats van een jaar eerder. ‘Corona heeft volgens mij iedereen op de een of andere manier wel wat veranderd. Dat geldt niet alleen voor mij, maar ook voor Pink Room.’ De pandemie ontzegde alle bands een broodnodig podium, waardoor artiesten meer tijd kregen om aan hun sound te sleutelen. ‘Dat was ook het geval bij ons. We zijn al jaren bezig zo strak mogelijk te worden en onze sound te perfectioneren. Dat is nu ook het enige wat we kunnen doen, dus moeten we klaarstaan zodra we weer op de planken mogen kruipen. Hadden we de plaat in juni uitgegeven, dan zou dat een compleet ander album geweest zijn. Volgens mij hebben we nu wel een beter en doordachter resultaat kunnen afleveren.’

Hokjesdenken

Behalve het uitbrengen van ‘Putain Royale’ en het schaven aan de band, hebben de Gentenaars intussen concerten gelivestreamd en zijn ze volop bezig met het opnemen van videoclips. ‘Zeker, videoclips zijn een springlevende business vandaag! Iedereen zit nu toch aan zijn scherm gekluisterd, dus kunnen we proberen om die tijd bij ons publiek een beetje op te eisen. We hebben vorig jaar tijdens zo’n livestream iemand leren kennen die videoclips maakte en fan was van onze muziek. Zo zijn we gaan praten en is het balletje gaan rollen.’

Dat de noiserockers veel tijd hadden om hun tweede plaat te perfectioneren, merk je door de professionele, heldere productie en Cocquyts bedachtzame nummers. Hij schrijft meestal teksten als hij verontwaardigd is of voor de tigste keer de inhoud van zijn rugzak moet laten zien in de supermarkt. Zo gaan nummers als ‘Stay White’ en ‘Stay Black’ bijvoorbeeld over maatschappelijke onderwerpen als racisme en politiegeweld in de VS en België. Hij wijst er wel op dat ze nog steeds entertainers zijn, geen politici. ‘Er gebeurt heel veel in de wereld, wij willen daar gewoon een soundtrack voor maken. We zijn geen grote fan van het links-rechtse politieke hokjesdenken, daarom schrijf ik ook gewoon nummers over mijn persoonlijke leven. Alles niet te serieus nemen, daar komt het volgens mij op neer.’

Is the sky the limit voor Pink Room? Ja en nee, antwoordt Cocquyt. ‘De bedoeling zal altijd zijn om vette shows te geven en onze sound nog harder en dikker te laten klinken.’ Of ze dan ooit op Rock Werchter belanden of niet – ‘Phah! Dat wil ik nog weleens zien!’ – kan hun niet zo veel schelen. ‘Ik weet dat Jelle er een ietwat andere mening op nahoudt, maar voor mijn part wil ik met Pink Room gewoon hard kletsen in een café waar een vijftigtal man op afkomt. Uiteindelijk doen we het daar allemaal voor: ons helemaal laten gaan op het podium. En geloof me, daar zijn we nu meer dan klaar voor.’

Dit artikel verscheen eerder in GC #163.

Discografie

Lees meer