Of hij nu digital hardcore of chiptune maakt, de Duitse elektronicaproducer en rapper/zanger Patric Catani wil vooral energie losmaken bij het publiek. Bij GOGBOT treedt hij dit jaar op met een set genre-overstijgende muziek met hardcore-elementen. Gonzo (circus) belde naar Griekenland om hem aan de virtuele tand te voelen.

‘Ik hou ervan om ondogmatisch en onvoorspelbaar te zijn’

Catani werkt met plezier aan diverse projecten en dit plezier valt goed terug te horen in zijn eigenzinnige, speelse muziek. ‘Wanneer ik eigen werk maak vind ik het leuk om mensen te verrassen en vaak komt dat er dan op een humoristische manier uit. Dat komt denk ik door mijn voorliefde voor de satire en absurde humor van Monty Python. En ik denk dat je mensen bewust kan maken van dingen zonder super serieus te zijn of geweld en opruiing te gebruiken.’

Maar hij benadrukt serieuze projecten toch ook interessant te vinden. ‘Ik hou ervan om ondogmatisch en onvoorspelbaar te zijn.’ Zo maakte hij bijvoorbeeld ook geluidskunstinstallaties, filmmuziek, een hoorspel over genetisch gemanipuleerde tomaten (‘Supervision’) en muziek voor theatervoorstelingen van Johan Simons als ‘De Speler’ van Fjodor Dostojevski en ‘Dekaloog’ van Krzysztof Kieślowski.

‘De basis van mijn muziek is elektronisch en ik breid vervolgens mijn geluidsesthetiek op mijn eigen manier uit.’ Af en toe stopt hij wat dialogen uit films of veldopnames bij de synths, opnames van bijvoorbeeld een bijna buitenaards klinkende Australische pobblebonk-kikker (‘I Frog the Sheriff’) of van tjirpende vogeltjes. Hij ziet in zijn eclectische benadering ook overeenkomsten tussen zijn muziek en die van bijvoorbeeld Ennio Morricone en Mr. Bungle.

Vonken

Catani’s muziek is in de loop der tijd goed gerijpt: in zijn geboortestad Keulen, zijn huidige thuisstad Berlijn, en tijdens zijn reizen elders in de wereld.

De basis van Catani’s inspiratie ligt in hiphop, bij bands als Public Enemy, Beastie Boys, Bomb the Bass en The KLF: opzwepende, op samples en loops gebaseerde muziek. Tegelijkertijd maakte hij al videogamemuziek, zonder te verwachten ooit écht muziek voor games te maken. Op de Commodore (C16, C64) en Amiga 500 computers ripte hij muziek van videogames van C64-musici als Rob Hubbard, Martin Galway, Ben Daglish, David Whittaker en Jeroen Tel. Hij begon daarmee te experimenteren en zette zo de eerste stappen richting chiphop die hij later zou toepassen bij de poppenspel-hiphopgroep Puppetmastaz (sinds 1996), het eerste album van Chilly Gonzalez (2000) en de satirische Berlijnse Deutschrap van Xberg Dhirty6 Cru (vanaf 2005) waar hij ook rapt.

Begin jaren 1990 brak de rave-/gabbertijd aan en begon Catani E-de-Cologne, een eigen project waar hij speelde met computermuziek en overstuurde kicks en samples.

Toen hij tijdens een Bass Terror Crew-feest in de club Underground (1988-2017) Alec Empire (Atari Teenage Riot) en Gina V. D’Orio (Cobra Killer) ontmoette, sloegen vonken over, verhuisde hij naar Berlijn en begon met Gina de band EC8OR om digital hardcore-albums te maken waarin onder meer industrial, punk, gabber, hiphop en breakcore samenkwamen.

Via Alecs label Digital Hardcore Recordings leidde dit tot optredens in de Verenigde Staten en Japan en contact met de Beastie Boys die fans waren van dit nieuwe, rauwe geluid uit Berlijn. Toentertijd vond hij als naïeve jongeling dat het label te weinig aandacht aan hen besteedde maar vandaag begrijpt hij goed dat het label met name om Atari Teenage Riot draaide en kijkt hij tevreden terug op die periode, het ongepolijste van hun producties en ook de mensen die hij toen ontmoette en met wie hij nog steeds omgaat.

C.A.L.M.

Met het op de Amigacomputer gemaakte Flex Busterman-project openbaarde zich in 1997 zijn lichtvoetigere chiptune-kant. In de cartooneske videoclip van de single van het album ‘You’re a hero’ zien we de jonge Catani vechten tegen Flex Busterman.

‘Dat project is gebaseerd op een naïef cyberpunk scifi-verhaal waarin de identiteit van de speler gestolen wordt. De speler moet een schurk bevechten om zijn identiteit te heroveren en tegelijkertijd te voorkomen dat de mensheid het slachtoffer wordt van diens verschrikkelijke plannen, zoals het controleren van de wereld door het kalmeringsmiddel C.A.L.M.’ Het project kreeg recentelijk ook een vervolg waarbij hij gebruik maakte van AHX, een trackerprogramma waarin geluiden van C64 gesynthetiseerd kunnen worden zonder gebruik van samples: dit levert bestandsgroottes van gemiddeld 200 kilobytes op, iets wat in de jaren 1990 nog noodzakelijk was om videogames behoorlijk te kunnen laten draaien.

Candie Hank, een theatraal project met surreële vintage Moogsynthesizer-muziek met versneden geluidsfragmenten, was een volgende belangrijke basis voor zijn huidige videogamesound. Hierin werden diverse genres verweven, zoals de cumbia die hij in Los Angeles hoorde.

MIDI-interface

Catani maakt de laatste tijd vaak soundtracks voor de wilde cartooneske 2D-games van de Amerikaanse indiegamemakers van The Behemoth. De vele gekke karakters en verhalen geven hem de kans om zijn fantasie en zijn kennis over allerlei muziekgenres te laten versmelten in zijn gelaagde chiptunesoundtrack. ’Het spel ‘Pit People’ gaat over verwarring van tijd en plaats, waarbij onder meer italo-dance gecombineerd wordt met Middeleeuwse muziek en klarinet, of metal met opera — met behoud van de 8bit-vibe. Het zijn combinaties die in de context van een speelse videogame logisch kunnen samenkomen.’

Voor de nieuwe videogamesoundtrack voor de arcade-shooter ‘Alien Hominid Invasion’ legt hij ook weer een link met zijn vroege Commodoretijd. ‘Ik gebruik een Kerberos MIDI-interface om een betrouwbare verbinding te krijgen tussen mijn synthesizers en de C64 en ik heb een therapKid, een duofonische synthesizer die het kenmerkende geluid van de SID-geluidschip van de C64 weet weer te geven. En met Mega MIDI, een DIY-project van Aidan Lawrence, kan ik ook spelen met de geluiden van de oorspronkelijke Sega-geluidschip.’ Per gamestage neemt de gelaagdheid van de muziek toe, wat een steeds intensere speelervaring oplevert naarmate de speler hogere levels bereikt.

En zo neemt Catani ook nieuwe generaties gamers en muziekliefhebbers mee in zijn nostalgische en vooruitstrevende vaart. Hij brengt hen in contact met allerlei genres in de hoop hen een rijkere muzikale reis te bezorgen. Hij denkt echter zelf dat de voorhoede relatief klein zal bijven, zeker nu men algoritmes laat bepalen wat men leuk vindt en kunst verwordt tot content: ‘Je kunt mensen niet dwingen. Sommige mensen zijn nu eenmaal breed geïnteresseerd en willen nieuwe dingen ontdekken terwijl het merendeel gewoon blij is met hoe de dingen nu zijn’.

Dit artikel verscheen eerder in GC #164.

Discografie