Wie het precies is die achter het alterego Meitei schuilt, is onduidelijk. Dat is niet zonder reden: zijn muziek gaat ‘over Japan, niet over de persoon achter Meitei’. Met zijn plunderphonics, die gaan van ambient tot hiphop, creëert hij hedendaagse vensters naar een Japan van vervlogen tijden.

Het Japan van vandaag heeft nood aan meer moed.

Zijn aan obsessie grenzende fascinatie voor de Japanse geschiedenis en cultuur, ontstond toen Meitei, twintig jaar geleden, op de middelbare school zat, en in het kader van een uitwisselingsproject korte tijd lessen in Australië volgde. Daarheen had hij een cd meegenomen van een Japanse artiest (waarvan hij uitdrukkelijk niet wil dat deze hier genoemd wordt) die toentertijd erg populair was in zijn thuisland. Eenmaal in Australië luisterde hij daar vaak naar, maar daarbij bekroop hem het gevoel dat wat er op de cd stond eigenlijk maar een slap aftreksel was van westerse muziek, en dat dit zelfs breder te trekken viel naar vrijwel alle hedendaagse Japanse muziek. ‘Ik dacht dat het een natuurlijk iets was voor Japanners om maar constant westerse muziek te samplen. Pas toen ik in het buitenland zat, realiseerde ik me wat dat voor verwaterde indruk van Japan gaf. Het werd mijn missie om Japan te zoeken en te vinden in de muziek die ik maak.’

Zelfrespect

Door de Tweede Wereldoorlog is er een omslag gekomen in hoe Japanners naar zichzelf en hun land kijken, zo stelt Meitei. Dat is een ingewikkeld proces waar hij zelf ook niet de vinger op kan leggen, maar volgens hem uit die omslag zich zowel in de moderne Japanse samenleving als in de populaire muziek die vanaf toen werd gemaakt. ‘In de afgelopen decennia is er een blauwdruk ontstaan van hoe Japanse muziek zou moeten klinken, maar authentieke Japanse muziek die beantwoordt aan de echte gevoelens en stemmingen van Japanners is ver te zoeken. Er zijn nog zoveel mogelijkheden om met de schoonheid van Japan in het achterhoofd muziek te maken, maar de meeste muzikanten kijken niet om zich heen. Ze zoeken naar Japan in boeken of op internet en vergeten dat het echte Japan recht voor hun neus ligt’.

Het duidt volgens hem op een discrepantie die is ontstaan tussen muziek die door Japanners wordt gemaakt en Japanse muziek die je ook daadwerkelijk in staat stelt om Japan te ervaren. Dat komt deels door een verandering in mentaliteit, zo stelt Meitei. Daarmee doelt hij op een zwakke mentaliteit die hij in de hedendaagse maatschappij terugziet, dat terwijl de Japanse geschiedenis volgens hem juist sterk gekenmerkt wordt door moed en kracht. ‘Mensen in Japan zijn zo ongelooflijk gevoelig en introvert geworden en alle dynamiek is weggezogen uit de hedendaagse maatschappij. Het Japan van vandaag heeft nood aan meer moed, meer geloof in onze medemens en meer zelfrespect.’

Persoonlijk

Inmiddels is Meitei toe aan zijn vierde album. Op ‘Kofū II’ onderzoekt hij de genoemde Japanse mentaliteit van voor en na de oorlog. Hij ziet dit album als een extreem persoonlijke interpretatie van het wezen van Japan en als een manier om een bepaalde Japanse stemming te tonen die tot nu afwezig was in de hedendaagse Japanse muziek. En dat allemaal door uit andere bronnen dan de gebruikelijke te samplen. Waar Japanse muzikanten voornamelijk samples uit de westerse wereld gebruiken, focust Meitei zich op samples die hun oorsprong in Japan zelf hebben.

‘‘Kofū II’ toont het non-verbale bestaan van Japan en duikt dieper in de wereld die ik ook op mijn vorige album ‘Kofū’ wilde tonen.’ Na het uitbrengen van ‘Kofū’ vorig jaar had Meitei het idee dat hij nog niet klaar was met de specifieke Japanse sferen die op het album te horen zijn. ‘Ik had uiteindelijk zo’n zestig muziekstukken gemaakt voor die plaat. Ik pikte er een aantal tracks uit die allemaal onderdeel waren van het verhaal dat ik wilde vertellen, en dat werd uiteindelijk ‘Kofū’, maar er waren zóveel andere goede nummers dat het zonde zou zijn om ze te laten voor wat ze zijn.’ Op ‘Kofū II’ horen we vooral de liedjes die hebben bijgedragen aan het uiteindelijke resultaat van ‘Kofū’. ‘Wat dat betreft verschilt ‘Kofū II’ wel wezenlijk van mijn andere albums, omdat het zo duidelijk de fundering voor ‘Kofū’ blootlegt.’

Grondig

Meitei’s werkwijze, waarbij hij zich laat leiden door veel experiment en improvisatie, staat in schril contrast met hoe hij denkt over het doel van zijn nummers en albums. ‘Ik ben een grondig denker, maar dat heeft niet zozeer betrekking op de structuur van mijn liedjes. Dat denken gaat vooral over de vraag of een nummer precies de sfeer uitstraalt die ik wil, en of een album precies het verhaal vertelt dat ik wil vertellen. Ik luister soms honderden keren naar hetzelfde om erachter te komen of een liedje precies die indruk maakt die ik wil dat het maakt.’

Naar Meitei’s eigen zeggen kunnen we in de toekomst nog veel van hem verwachten: er ligt nog veel materiaal op de plank dat klaar is om uitgebracht te worden. Daarin maakt hij af en toe ook uitstapjes naar muziek waarbij het doel helemaal anders is dan wat we van hem gewend zijn: zo maakte hij voor een Japans bedrijf een nummer waarmee hij de essentie van mos probeerde te vangen. ‘Dit is een reis die pas net begonnen is. Ik heb me tot nu toe vooral gefocust op de Japanse geschiedenis, maar ik sluit niet uit dat ik me ook ooit zal gaan focussen op de toekomst van Japan. Of op indrukken die niets met Japan te maken hebben.’

Voor ons westerlingen voelt het soms alsof we niet genoeg kennis hebben van de Japanse geschiedenis of Japanse cultuur om de muziek van Meitei helemaal naar waarde te schatten. Dat zou volgens Meitei, die overigens zelf door het hele interview heen in de derde persoonsvorm praat als hij naar zijn muzikale project verwijst, echter helemaal geen punt hoeven zijn. ‘Ik zet altijd mijn persoonlijke indrukken om in geluid, er zit verder helemaal niets symbolisch achter. Het is allemaal abstract en intuïtief en ik hoop dat ik mensen een impressie van het Verre Oosten kan geven. Zelfs ik als Japanner leer nog van Meitei’s muziek!’

Dit artikel verscheen eerder in GC #167.

Discografie