Na een pauze van een dik decennium is de experimentele metalband Genghis Tron terug van weggeweest.

Dertien jaar nadat ze het metalgenre met eclectische muzikale invloeden verruimden, schraapt de band bewust het muzikale vet weg. ‘Dream Weapon’, hun nieuwste album, zorgde al voor verdeelde reacties onder fans. Tijd voor een gesprek.

‘Genghis Tron begon als een soort grap die uit de hand liep.’

Niets schept een hechtere band dan samen naar dezelfde muziek luisteren. Ook voor de New Yorkse experimentele metalband Genghis Tron begon het op die manier: op de universiteit in de vroege jaren 2000, zo vertellen toetsenist Michael Sochynsky en gitarist Hamilton Jordan ons wanneer we naar hun beginperiode vragen. ‘Volgens mij ontmoette ik Hamilton tijdens mijn tweede jaar voor het eerst,‘ vertelt Sochynsky. ‘We woonden in hetzelfde studentenhuis en op een bepaald moment hoorde ik luide, ruige gitaarmuziek door mijn plafond schallen. Je moet weten: ik luisterde als puber naar niks liever dan naar metal, dus ben ik naar boven gegaan en heb bij Hamiltons kamer aangeklopt.’

De twee raakten aan de praat over hun gelijkaardige eclectische muzieksmaak en het klikte meteen. ‘Wat later grapten we een keer tegen elkaar: ‘Zou het niet cool zijn als we zouden proberen om een grindcorenummer te maken, maar dan met hiphopbeats?’’ Sochynsky wist zijn kamergenoot Mookie Singerman over te halen om de zang voor zijn rekening te nemen.

Burn-out

In de hoogtijdagen van het Myspace-tijdperk groeide Genghis Tron uit tot een van de bekendste iconoclasten in het metalgenre. Met hun eerste ep ‘Cloak of Love’ in 2005, het debuutalbum ‘Dead Mountain Mouth’ en het vervolgalbum ‘Board Up The House’ op Relapse Records, wist het toenmalige trio iedere plaat hun reputatie weer te versterken: niet bang om radicaal te experimenteren, zonder daarbij hun eigenheid te verliezen.

Maar vanaf 2008 kwam er sleet op Genghis Tron te zitten. Nadat ze ‘Board Up The House’ uitbrachten, sloegen ze aan het toeren tot bijna het einde van het daaropvolgende jaar. Die periode beschrijven ze als een langgerekte burn-out. ‘In 2009 waren we al zo’n vier of vijf jaar afgestudeerd en traden we fulltime op. Hoewel we ervan hielden om samen muziek te maken, beseften we dat een consequentie daarvan zou zijn dat we vrijwel voortdurend op tournee zouden moeten zijn. Al dat reizen raakten we beu, en we wilden ook op andere dingen in onze levens focussen.’

Ergens rond 2010 besloot het trio om de pauzeknop in te drukken, voor onbepaalde tijd. Al was het aanvankelijk volgens Jordan nooit van plan dat die pauze zó lang zou duren. ‘Het begon als een pauze van drie à zes maanden, maar dat bleef telkens maar uitdijen. Wanneer we elkaar na maanden opnieuw spraken, waren we nog steeds niet klaar om weer de weg op te gaan of om überhaupt een nieuw album uit te brengen. We waren gewoon met andere dingen bezig. De pauze bleef voortduren, hoewel we altijd gezegd hadden dat we van plan waren om weer terug te keren – ooit.’

Wederopstanding

Jordan geeft grif toe dat hij op een bepaald moment ook zelf twijfelde of die voorlopige pauze niet definitief zou blijken te zijn. ‘Ik zou liegen als ik zou zeggen dat er geen periodes waren dat ik sterk twijfelde aan de toekomst van Genghis Tron, vooral omdat er zoveel tijd voorbijging. Op momenten dat ik het stof van mijn gitaar blies, twijfelde ik, ook aan mezelf. Wist ik bijvoorbeeld nog hoe ik deze riff of dit refrein moest spelen? Kon ik de nummers van onze eerste ep nog spelen? Die vragen stelde ik mezelf voortdurend, maar ergens wist ik dat we toch weer zouden herenigen — I kept the faith.’

Jordan en Sochynsky bleven tijdens de lange onderbreking goede vrienden. De een ging vaak op bezoek bij de ander, of ze spraken af als ze toevallig in dezelfde staat waren. ‘Dan haalden we regelmatig onze instrumenten van stal, gewoon om nog eens samen te jammen,’ vertelt Sochynsky. ‘In de herfst van 2018 mailden we mekaar vrij intens over een synthmelodie die Hamilton me eerder stuurde. Hij maakte een melodie, ik voegde daar iets aan toe. Toen we elkaar zagen, begonnen we veel meer met elkaar muziek te maken. Na een jaar hadden we een demo klaar. De goesting was er weer, en we hadden momentum. Het was nu of nooit.‘

Stilaan hervormde Genghis Tron zich, maar er zat nog een transformatie aan te komen. Zanger Mookie Singerman bedankte ervoor om de microfoon weer op te nemen, dus gingen de twee oorspronkelijke leden op zoek naar nieuwe kandidaten. Dat werden uiteindelijk drummer Nick Yacyshyn en zanger/drummer Tony Wolski. ‘Met Tony was ik al langer bevriend,’ licht Jordan toe, ‘dus vroegen we of hij mogelijk ideeën had voor Genghis Tron. Zijn input blies ons echt omver. We wilden ook al lang een echte drummer in plaats van een drumcomputer. Nick was een logische keuze: ik zag hem voor het eerst spelen in 2017 en ik stond perplex van zijn kunnen. Het zijn twee topmuzikanten die een perfecte toevoeging zijn voor het nieuwe tijdperk van Genghis Tron.’

Fluweel

Tijd om niet langer om de hete brij heen te draaien: ‘Dream Weapon’ is van een compleet andere signatuur dan zijn voorgangers. Hoe komt dat? ‘Hamilton en ik waren er klaar voor om onze sound bij te sturen. Onze nieuwe plaat klinkt voor mij meer als een synth- en drumplaat. Vooral het drummer-gedeelte was iets dat we al een tijdje in gedachten hadden. Toen we eenmaal de connectie met Nick hadden, is alles zeer natuurlijk verlopen. De drums kwamen meer centraal te staan en dat geluid vonden we goed passen bij de nieuwe nummers.’

‘In de tijd dat we aan ‘Board Up The House’ werkten, waren we meer een traditionele band in die zin dat er voor elk gedeelte een synth- en/of gitaarpartij moest zijn. Achteraf gezien was dat een onnodige barrière die onze nummers een stuk rommeliger maakte. Toegegeven, die slodderige vibe deed alles wel overweldigender klinken. Maar voor deze plaat beseften we dat er niet overal een gitaargedeelte aan te pas hoefde te komen. Waarom niet gewoon wat synthesizers toevoegen om de harmonie te ondersteunen? Dat was een enorm bevrijdend gevoel.’

‘Dream Weapon’ slaat duidelijk nieuwe wegen in. Soms krijgt de groep daarom het verwijt dat ze ‘soft’ geworden zijn. Daar is Jordan het absoluut niet mee eens. ‘Je kan er inderdaad niet omheen dat het nieuwste album niet zo hard schuurt als onze vorige platen, omdat het album deze keer geen rommelige arrangementen heeft en er niet op geschreeuwd wordt. Dat was een bewuste keuze. We wilden dat het album deze keer heel warm en fluweelzacht zou klinken, als een aangename wereld waarin je uren kan verdwalen. Toch zou ik niet zeggen dat we op de een of andere manier ‘soft’ geworden zijn. Dit was net een grote uitdaging voor ons. Het album is nog steeds donker en hevig, maar op zijn eigen manier. Voor mij is er soms niets zwaarders dan compleet te verdwalen in een repetitief ritme dat minutenlang doorgaat zodat je alle gevoel van tijd en plaats verliest.’

Stapsgewijs

Voor beide heren lijdt het geen twijfel: Genghis Tron is nog steeds dezelfde band die ze meer dan tien jaar geleden waren, zij het in een iets andere bezetting en met een iets andere mindset. Sochynsky: ‘Het verbaast me als mensen suggereren dat we Genghis Tron beter onder een andere naam nieuw leven hadden ingeblazen. Bands evolueren voortdurend. Onze muziek is zeker en vast aan het evolueren, maar alle dingen die Genghis Tron maakten tot wat het was, zijn er nog steeds. We nemen ook absoluut geen afstand van onze eerste periode, we doen nu gewoon wat anders.’

Wat de toekomst nog in petto heeft voor de band, weet niemand. Toch zijn Jordan en Sochynsky optimistisch. ‘Een eerste stap zou nu zijn om weer op de planken te kunnen kruipen voor grote publieken – eindelijk!’ zegt Jordan. Sochynsky valt hem bij terwijl zijn peuterdochter plots de kamer binnenkomt. ‘Wacht even, ik neem Genghis Trons jongste fan er even bij,’ zegt hij terwijl hij zijn dochter op zijn schoot zet. ‘Niemand weet wat we nog allemaal gaan uitspoken, maar we hebben zóveel zin in om er weer in te vliegen. Wie weet, mochten we over een twintigtal jaar nog niet uitgespeeld zijn, dan kan ik je nu hierbij alvast voorstellen aan het vijfde lid van de band!’

Dit artikel verscheen eerder in GC #164.

Discografie