Elvin Brandhi’s translokale gemeenschap bevindt zich te midden van allerlei culturen. Door unieke syntheses aan te gaan met bevriende musici komen steeds meer invloeden in haar kunst terecht. Deze worden vermalen tot rauwe postpoplandschappen die een heilzame afspiegeling zijn van de huidige tijdsgeest.

‘Bewustzijn is een marktplaats.’

We vroegen de uit Bridgend (Wales) afkomstige Freya Edmundson, de persoon achter de persona Elvin Brandhi, naar de drijfveren achter haar schrift en gesproken woord, en dit terwijl zij in Italië en Libanon verbleef. Deze vorm van interviewen gaf haar de mogelijkheid om haar bewustzijnsstroom informeler uit te drukken; een hybride manier die goed aansluit op een belangrijke basisfilosofie in haar werk.

Autotune

Brandhi leerde zijn muziek en ideeën van Mark E. Smith (van rockband ‘The Fall’) via haar vader en broer kennen; zij waren groot fans. Met name het album ‘Unutterable’ (2000) en het nummer ‘Two Librans’ waren daarbij een oor- en geestopener. ‘Ik was gefascineerd door de manier waarop hij in zijn werk fragmenten uit het leven verwerkt, zonder hiërarchie. Hij is als een dichter die stroomt, denkt, spreekt door het alledaagse, zonder onderscheid te maken tussen bijzondere en banale onderwerpen. Hij schrijft songteksten zoals hij leeft en elk aspect wordt geïntegreerd: zo draagt hij zijn subjectieve toestand over op de ander op een manier die zelfs intiemer kan zijn dan die van liefdesliedjes.’ Ze heeft hem ook vaak live meegemaakt. ‘Op het podium is hij zich bewust van het publiek en de uniciteit van het moment. Hij doet niet een of andere vervreemdende, vooraf ingestudeerde choreografie. Hij is heel aanwezig.’

In deze trant borduurt ze met haar werk verder en onderzoekt ze zichzelf en de wereld. ‘Ik heb altijd gecreëerd als een manier om samen te werken met de werkelijkheid, er weerstand aan te bieden, het te verteren, om te zetten, te verdrijven, te bedwelmen, te erkennen. Kunst heeft net als wetenschap de drang om te kiezen voor een code voorbij de logica.’
Stemgeluid is daarbij iets dat ze van allerlei kanten onderzoekt en tot uitdrukking brengt. Als ze opnames van stemmen heeft – of violen, die ook op de menselijke stem lijken – manipuleert ze daarvan in Ableton de geluiden zonder plug-ins te gebruiken en streeft ze naar een rauwe emotionele expressie. Ze is wel gecharmeerd van de autotune-plug-in waarmee ze haar schreeuwstem op een extreme manier manipuleert. ‘Lil Wayne en ook T-Pain’s ‘I Am T-Pain Microphone’-speelgoed vond ik inspirerend voor wat betreft de manier waarop zij autotune gebruiken op een postmenselijke manier, waarbij het effect belangrijker werd dan de stem en er geen moeite wordt gedaan om de unieke kenmerken van de stem te behouden. De pijn en afhankelijkheid van dit stemcorrectie-instrument wordt aangetoond door de sad-boy aesthetics van mijn eigen manier van oorlog voeren.’

Ongeremd

Ze voelt zich aangetrokken tot de punkenergie en laat dit in haar muziek tot volle expressie komen, waarbij woorden er hyperventilerend en ongefilterd uitrollen als in een op hol geslagen Instagram- of nieuwsstroom.
‘De punkenergie verzet zich tegen gemakzucht, ontzenuwt het alledaagse, spoort aan tot interpretaties die de confrontatie met zichzelf aan durven te gaan. Het is niet niet-denken, het is eerder alleen maar denken en je gedachten zonder censuur laten stromen. Het stuurt aan op het weigeren om als een sociale actor de stabiliteit van het zelf te dienen, het weigeren om je gevoel van eigenwaarde te beschermen, voorrang geven aan onthulling, tegenspraak zoeken en het gevecht aangaan met vooroordelen.’

Dit is allemaal goed te horen en te zien in het duo Yeah You. Samen met haar vader Gustav Thomas, die de artiestennaam Mykl Jaxn draagt, treedt ze op allerlei openbare plekken en in auto’s op. In de spontane muziek en video’s van het duo voorziet zij de stuiterende drums en groovy elektronica van ongeremde teksten.

Dysforie

De strijdvaardige Brandhi studeerde in Wenen, bracht solowerk uit, maakte visueel werk en films en ging de afgelopen jaren allerlei samenwerkingen aan: Avril Spleen, BAHK, OCDC, Bad@Maths, 0n Est Malade, Gaivln Keiln, et cetera. Recentelijk werkte ze onder meer in Kampala (Uganda) samen met het Nyege Nyege-collectief aan ‘Head Roof’. Dat resulteerde in een frisse en energieke kakofonische kruisbestuiving.

Haar samenwerking met Bashar Suleiman, INSIN, ziet ze als een emoband. Ook hier is de taal van hun ‘manifest’ oorlogszuchtig doch poëtisch. ‘Bashar en ik hebben een wederzijdse behoefte om spirituele voeding te vinden, vervreemd van commerciële idealen. Tegenover de op vooruitgang gerichte sociale praktijken belichamen we een tweemansorkest, dat bezweringen en klaagzangen uitvoert. We geven geesten een stem en vinden onze grooves langs de door hypes gespleten realiteit. We zijn erg emotioneel en hebben mooie liedjes nodig om ons te bewapenen tegen de hedendaagse dysforie.’

Haar punkmentaliteit brengt met zich mee dat popmuziek het moet ontgelden en als conceptueel statement door de mangel wordt gehaald, een voortzetting van de traditie van plunderphonics en mash-ups waarin de originele samples bijna niet meer te herleiden zijn. ‘APOCOPE’, de compilatie die onlangs verscheen op C.A.N.V.A.S., staat hier vol mee en ook al in haar vroege werk ‘CWM’ kreeg het door Amy Winehouse gecoverde Zutons-nummer ‘Valerie’ een metamorfose.

‘Ik hou ervan om de alomtegenwoordigheid van hits aan te pakken als emblemen van het collectieve bewustzijn. Invloed is niet altijd selectief: pop infecteert, raakt ingesloten, spreekt tot je en door je heen, ook al probeer ik de vercommercialisering van muziek te verwerpen. Als consumenten zijn we niet altijd vrij om te kiezen: keuze wordt ons verkocht als iets wat bepaalt wie we zijn als individu. Maar we consumeren via onze aandachtsstroom. Bewustzijn is een marktplaats. Het is onmogelijk om te controleren wat wél en wat níét tot het palet behoort. Ze zijn er allemaal: Lil Wayne, Madonna, parasitaire muzen die zingend opduiken in mijn creatieve woekeringen. Verwijzingen, associaties, popsterren, piepende deuren: allemaal brandhout ten behoeve van de groei van mijn geluidstaal, een taal die in staat is het onuitsprekelijke gruis van de werkelijkheid uit te klaren.’

Dit artikel verscheen eerder in GC #163.

Koop deze editie in onze webshop!

Discografie

(Verscheidene artiesten -) Apocope (C.A.N.V.A.S., 2021)
(Villaelvin -) Head Roof (Hakuna Kulala, 2020)
(INSIN -) Inisint (Realia, 2019)
(Elvin Brandhi -) Shelf Life (C.A.N.V.A.S., 2019)
(Yeah You -) KHOT (Slip, Opal Tapes, 2018)
(Bad@Maths -) Prosegur (Slip, 2018)

Lees meer

Lees meer over Olan Monk in GC # 159