Interview: Divide and Dissolve

Wie zegt dat activisme niet kan worden uitgedrukt door scheurende gitaren en bombastische drums, heeft nog nooit naar Divide and Dissolve geluisterd.
Divide And Dissolve

Wie zegt dat activisme niet kan worden uitgedrukt door scheurende gitaren en bombastische drums, heeft nog nooit naar Divide and Dissolve geluisterd.

Onder het goedkeurende oog van Unknown Mortal Orchestra-gitarist en producer Ruban Nielson willen ze met hun nieuwste album scherpstellen op dekolonisatie en onderdrukking.

‘We zijn hier om mensen bewust te maken dat er veel misloopt in onze wereld.’

Het contrast kan nauwelijks groter zijn. Ook al ligt de muziek van het Amerikaans-Australische Divide and Dissolve als een baksteen op de maag, hun bezielers lijken uit een heel ander hout gesneden. Takiaya Reed en Sylvie Nehill zijn uitgelaten en uitbundig wanneer we hen spreken. Maar als ze op de planken staan, maken ze muziek met een missie. Volgens henzelf willen ze met hun stormende drone en neoklassieke geluiden verandering bewerkstelligen in de wereld. ‘Van de vroege protestnummers tot punks rebellie tegen de gevestigde orde: muziek is altijd de boodschapper geweest van maatschappelijke verandering. Wij willen volledig in die traditie staan.’

Het duo is vrij uniek. Niet alleen omdat de twee op muzikaal vlak een buitenbeentje zijn in de drone- en metalscene, maar ook omdat ze op enkele nummers na helemaal geen gebruikmaken van teksten. De enige manier waarop je hun politiek-activistische boodschap kunt vatten, is door middel van de namen van hun nummers en albums. ‘Mensen die fan zijn van onze muziek en meer over ons opzoeken, zullen hopelijk ook dieper graven in de thema’s waarover we het hebben.’ En als dat niet gebeurt? ‘Niet erg,’ vindt Reed. ‘Iedereen is vrij om onze muziek op zijn of haar eigen manier te interpreteren en te beluisteren.’

Machine

Vóór Divide and Dissolve zagen de levens van Reed en Nehill er heel anders uit. ‘Dat voelt als een hele tijd geleden, zeker nu door corona,’ vertelt de Australische Nehill. ‘Ik zat vast in een job die ik helemaal niet graag deed. Voor een bedrijf behandelde ik klachten en dat was enorm onbevredigend. Ook speelde ik drums, maar ik moest dringend aan iets nieuws beginnen. Ik voelde me er klaar voor om me helemaal in de muziekwereld te storten.’

Voor ze drummer werd van Divide and Dissolve, speelde ze ook nog in andere Australische bands. ‘Ik kon echt razendsnel drums spelen – sommigen noemden me De Machine – en ik heb in allerlei verschillende soorten bands gespeeld. Toen Takiaya en ik samenspeelden, kwam alles plots samen. We voelden ons ook veel comfortabeler in de hevigheid en chaos van metal en drone. Het voelde heel organisch om ons daarin langzaamaan te verdiepen.’

‘Sylvie was de juiste persoon op het juiste moment in mijn leven,’ vertelt Reed nog. De Amerikaanse blijft vaag over wat ze deed vóór de band, maar ze merkt op dat haar leven een andere wending nam na haar ontmoeting met Nehill. ‘Ik speelde hoofdzakelijk saxofoon, maar een tijdje later ontdekte ik ook de gitaar. Tijdens mijn reizen had ik hier en daar een aantal gigs als muzikant voor andere artiesten, maar nooit had ik een project waar ik me helemaal in kon verliezen.’

Nehill en Reed leerden elkaar kennen op een concert in Melbourne. ‘We hadden al van elkaar gehoord via gemeenschappelijke vrienden,’ vertelt Reed. ‘Nog diezelfde avond vroeg ik haar of ze eens wilde jammen.’ Het klikte meteen tussen de twee. ‘Ik heb altijd al eens met een saxofonist willen spelen!’ joelt Nehill. ‘Het bleef niet alleen bij die twee instrumenten. Reed speelde ook gitaar en ik gebruikte andere geluiden die uiteindelijk het prille begin vormden van onze band.’

Droom

Het idee om Divide and Dissolve te injecteren met een politiek-maatschappelijk bewustzijn, is te danken aan een bizarre droom van Reed. ‘Ik droomde dat we eigenlijk een doel hadden om met de band de wereld te verbeteren. Daarvoor moesten we onophoudelijk strijden. Er was iets aan de hand met deze wereld en we moesten wel actie ondernemen om op onze eigen manier iets te kunnen veranderen.’
Daarom verwijst haast elk nummer, album en bericht op sociale media wel op de een of andere manier naar racisme, wit-nationalisme, kolonialisme of onderdrukking. ‘De sociaal-activistische boodschap kan zo direct of indirect zijn als je zelf wil,’ geven ze toe. ‘We willen vooral voor iedereen toegankelijk zijn. Neem bijvoorbeeld onze recente single ‘Denial’. Iedereen heeft weleens meegemaakt dat-ie ergens naartoe werkte en dat het plots uit zijn vingers glipte door een onterechte actie van iets of iemand. Zoiets maakt je bijna machteloos.’

Reed en Nehill willen mensen opnieuw macht geven om onrechtvaardige structuren in het politieke en maatschappelijke systeem omver te werpen. ‘Een radicaal andere wereld is mogelijk en daar wil ik me volledig voor inzetten,’ zegt een overtuigde Reed. ‘Ik wil aantonen dat blank nationalisme niet iets normaals is en dat ook nooit mag zijn.’

Ook het afgelopen jaar was er een aantal gebeurtenissen waarover we hoopvol mogen zijn volgens de twee. ‘De politie krijgt steeds minder middelen en Joe Biden heeft Donald Trump verslagen. Maar, er zijn wel nog altijd overvolle gevangenissen met disproportioneel veel zwarten. Bevolkingsgroepen die eerst in de Verenigde Staten woonden, hebben nog steeds heel weinig autonomie. Er is nog veel werk aan de winkel.’

Reed en Nehill maken niet alleen muziek om mensen bewust te maken van onderdrukking, ze hekelen ook de vernietiging van de natuur. ‘Wij zijn van de Aarde,’ vertelt Reed. ‘We houden van onze natuur. We brengen allebei veel tijd buiten door, omdat we allebei een diepe waardering hebben voor haar schoonheid. Daarom moeten we haar zo goed mogelijk beschermen tegen mensen die haar kwaad willen doen.’

Controle

De vrouwen zijn intussen aan hun derde plaat toe. Deze keer haalden ze er een ander paar ogen bij. Tijdens hun tour met de psychedelische rockband Unknown Mortal Orchestra raakten ze aan de praat met gitarist Ruban Nielson, die graag hun nieuwste plaat wilde produceren. ‘Aanvankelijk voelde het erg vreemd om zelf niet de volledige controle te hebben,’ geeft Nehill toe. ‘Na een tijdje verdween dat gevoel. Ons album was in zeer goede handen.’

Op hun vorige albums werkten de twee samen met een zeer prijzige mixing engineer. Deze keer zat een gedreven, ervaren producer achter de knoppen wiens artistieke visie strookte met die van Divide and Dissolve. Na heel wat gesprekken merkten Nehill en Reed dat ze zowel muzikaal als ideologisch op dezelfde golflengte zaten. ‘Normaal hebben Takiaya en ik de touwtjes strak in handen. Niet deze keer – of toch niet op dezelfde manier als vroeger.’

Het was spannend voor de twee om te zien wat hij met hun werk zou doen. ‘We waren vooral verrast dat hij aan elk nummer wel een of ander element kon toevoegen. Door hem is de textuur van de muziek helemaal tot leven gekomen. Zo zou het eigenlijk altijd moeten zijn. Bovendien had het ook een onverwacht gevolg; door deze sterproducer zouden veel meer mensen onze muziek te horen krijgen, waardoor we uiteindelijk veel langer aan deze plaat gewerkt hebben. Alles moest goed klinken en op de juiste plek vallen.’

Urgent

Hun activisme voor een betere wereld en zorg voor de natuur culmineert in hun live-optredens. Niet dat ze spectaculaire beelden op de achtergrond projecteren of bekende gasten op het podium uitnodigen. Alles komt volgens hen samen in de mensen met wie ze achteraf praten. ‘Als onze shows klaar zijn, begint het eigenlijk allemaal,’ vertelt Reed. ‘Wanneer we ons materiaal opruimen, of bandmateriaal verkopen, gebeuren de interessantste dingen. Mensen reageren heel verschillend op onze shows. We zijn hier niet om ze te beoordelen, maar om ze bewust te maken van het feit dat er veel misloopt in onze wereld.’


‘Nu ik erover nadenk, denk ik dat we veel meer tijd spenderen aan gesprekken met andere mensen dan dat we echt spelen,’ lacht Nehill. Reed lacht mee. ‘Het doet ons echt deugd als we horen van fans dat ze mede door onze muziek in gesprek gaan met hun familie en vrienden over bijvoorbeeld racisme. Dat voelt ongelooflijk, want zo bereik je verandering. Ook met de bands waarmee we touren, gaan heel wat gesprekken over politiek-maatschappelijke onderwerpen.’

Ondanks hun urgente boodschap, willen Reed en Nehill mensen vooral afleiding bieden. ‘Muziek móét niets, maar het voelt wel goed als er gesprekken over moeilijke onderwerpen door ontstaan,’ zegt Nehill. ‘Ik kan alleen hopen dat mensen reageren met hun ervaringen. Iedereen is anders, en iedereen gaat een andere ervaring hebben met onze muziek en waar we het over hebben. Sommige mensen zullen zich hopelijk gesterkt voelen, andere mensen zullen zich echt geschokt voelen.’

Ook Reed kan zich vinden in die boodschap. ‘Ik zou graag willen dat mensen het gevoel krijgen dat er alternatieven bestaan. Dat het mogelijk is voor inheemse mensen om hun land terug te krijgen, en dat er een einde komt aan de disproportionele dood van zwarten. Dat mensen liefdevoller voor elkaar zijn.’

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!