De producer Dedekind Cut veegde zijn voormalige carrière en alter ego Lee Bannon onder het tapijt, en richtte zijn neus naar het domein van de eeuwige galm: ambient. Onder deze nieuwe vlag verschenen al enkele releases, waarop te horen valt dat hij nog altijd een fijn oor voor chaos heeft.

Ongeveer zeven jaar geleden vond Dedekind Cut zijn eerste luisterend publiek door enkele thuis gemaakte beattapes uit te brengen op eigen houtje. Dat deed hij toen nog onder de naam Lee Bannon. Na samenwerkingen met onder meer Hieroglyphics en The Alchemist kwam hij in contact met de jonge rapper Joey Bada$$ en zijn Pro Era-crew, waar hij een warm thuis vond en mee op reis ging in 2012 als hun tour-dj. Ook nam hij vaak de productie van hun muziek onder handen, en verpakte hij Joeys vlotte boombapbabbel in heerlijk stoffige beats in de traditie van grootmeester RZA.

Vlammen

Daarna gooide hij het roer om en veranderde zijn artiestennaam naar ¬ b, wat staat voor ‘niet Lee Bannon’, wat weer gevolgd werd door zijn huidige naam Dedekind Cut. Had ik overigens al verteld dat in zijn paspoort de naam Fred Warmsley III schittert? Van hiphopbeats stapte hij over naar meer etherisch werk dat onder het genre van ambient valt, met vervaarlijke grommende chaotische ondertonen en uitbarstingen, waardoor hij onder meer werd opgepikt door het Engelse label Ninja Tune. Met name in de wildere momenten schemert, of beter gezegd: vlamt, ook zijn breakcoreverleden door.
Door deze naamsveranderingen is zijn discografie scherp opgedeeld in verschillende muzikale vlakken, maar chaos is een lijn die eigenlijk al vanaf het begin van zijn muzikale loopbaan te trekken is: ook op zijn hiphopplaat ‘Plastic Fantastic’ toont hij zich bij vlagen al flink audioschizofreen. Hij blijft in een flink tempo doorwerken en muziek uitbrengen. Zo bracht hij in 2016 zijn eerste soloplaat uit als Dedekind Cut met ‘$uccessor’, de ep ‘American Zen’ en de mixtape ‘Trump$America’ samen met Yves Tumor en Chino Amobi (‘Airport Music For Black Folk’), met als toetje dit jaar nog een nieuwe ep onder de naam ‘The Expanding Domain’.

Zelfverzekerd

Warmsley werd geboren in Sacramento, Californië, maar streek na de Pro Era-tour in 2012 neer in New York. “In zekere zin hing die muzikale omslag samen met de verhuizing naar New York, een stap die me veel zelfvertrouwen gaf, en tevens een plek waar ik met de juiste mensen in aanraking kwam”, vertelt hij via Skype. “Nu ik ouder word kijk ik anders naar de redenen waarom ik muziek maakte, en durf ik die los te laten omdat ik inzie hoe tijdelijk ze zijn. Ik maakte vanaf het begin ook al meer atmosferisch werk, of ambient als je het zo wil noemen. Dat genre hoort bij de oudste vormen van muziek die we kennen, maar klinkt nog altijd modern, experimenteel zelfs. Dat timmerde ik vaak dicht met drums, omdat ik dacht dat er anders niemand naar zou luisteren. De afgelopen jaren ben ik zelfverzekerder geworden en heb ik mijn muziek heel dicht naar mezelf getrokken, en moet het een daadwerkelijke plaats in mijn leven krijgen, ook na het moment waarop het werd uitgebracht. ‘American Zen’ maakte ik twee jaar geleden, en ik kan er nog steeds van genieten. Die plaat heb ik ook bewust zo gemaakt, net als bij ‘$uccessor’: ik hield het doel voor ogen dat die platen ook pas over vijftien jaar uit hadden kunnen komen, zonder dan gedateerd aan te doen. Dat geldt voor veel van mijn muziek nu, daarmee kan ik wakker worden en weer naar bed gaan.”
Als Warmsley het woord neemt, doet hij dat met veel vuur: zelfs een halve vraag volstaat als startsein om een stroom gedachten los te laten waarbij hij zichzelf voortdurend verder verklaart, en soms woorden ook weer lijkt in te trekken om ze weer een andere kant op te sturen. Dat levert soms bezwerende monologen op van een artiest die zijn verleden radicaal van zich af probeert te schudden omdat hij niet langer in de hiphophoek geplaatst wil worden, om redenen die dieper liggen dan het willen ontsnappen aan eigen succes. Veel meer klinkt Warmsley als een muzikant die een reis heeft afgelegd in sneltreintempo en besloten heeft om het eens helemaal anders aan te pakken, op zijn eigen manier. Een reis die naar binnen leidt vooral, waar hij uitkomt bij muziek die hem al langer tot in zijn kern raakt.

Chaos

Ogenschijnlijke kalmte belooft chaos, hebben we al vaker op zijn afgelopen releases kunnen horen. Bij het noemen van dat woord schiet zijn hoofd nog een versnelling hoger. “Inderdaad, zeker op ‘$uccessor’ speelt chaos een grote rol. Die plaat was voor mij de geboorte van iets nieuws, dat volgde op wat ik in de jaren daarvoor had gedaan. Ambient voelt voor mij als de kleur wit, in de zin dat daar alle andere kleuren in zitten. Als je alle genres aan muziek die ik heb gemaakt over elkaar plakt, of dat nou een hiphopbeat of noise is, dan kom je uit bij wat ik nu maak: het is een stroom van alles. ‘$uccessor’ is ook zo ordeloos omdat een geboorte chaotisch is, en pas tegen het einde is er kalmte: dan is de reis afgelegd, en ben je op een nieuw punt gearriveerd. Het voelt voor mij veel geloofwaardiger juist door die extreme transitie, en stijgt uit boven een imitatie van iets hedendaags.”
Wanneer ik opmerk dat zijn chaotische manier van formuleren me erg doet denken aan hoe zijn muziek klinkt, lacht Warmsley en beaamt het. “Chaos is zeker ook een creatieve kracht voor mij. Hoewel ik geen vast stramien volg bij het maken van muziek, staan de afgelopen twee jaar wel in het teken van een soms onhoudbare stroom aan ideeën. Ik heb zelfs een tour geannuleerd omdat ik per se de studio in wilde om bepaalde gedachten uit te werken, omdat ik anders niet met dezelfde passie weer op pad kon om op te treden. Soms bekruipt me wel het gevoel dat ik te veel ideeën tegelijkertijd in mijn muziek prop, dus mijn nieuwe werk zal wat meer teruggrijpen op melodieën. Dat is een handige manier om mezelf wat meer te verankeren, omdat een melodie het makkelijker maakt om mezelf te begrenzen en binnen die melodie te blijven.”
Ook op het podium heeft Warmsley het over een andere boeg gegooid sinds zijn wedergeboorte als Dedekind Cut. Zijn optreden op Le Guess Who? is onderdeel van een vrij lange tour, die begint in oktober en maar liefst duurt tot april volgend jaar. “Momenteel steek ik veel tijd in het bouwen van mijn eigen modulaire synthesizers, om mijn liveshows eens goed anders aan te pakken. Door een show in Praag heb ik ontdekt dat ik veel beter tot mijn recht kom als het publiek zit in plaats van staat, al is het alleen maar omdat ze me dan niet aan staan te staren tot de drop komt. In Praag trad ik op met een aantal andere ambientproducers, en de bezoekers kregen bij binnenkomst een mat om op te zitten. Het is gemakkelijk om een heftige muzikale ervaring te delen met een zaal vol mensen, maar een kalmere ambientshow kan ook dezelfde gedeelde energie opleveren.”

Dit artikel verscheen eerder in GC #141.

Live

Discografie