Interview: Black Country, New Road

Al voor het debuut ‘For The First Time’ is uitgebracht krijgt Black Country, New Road het stempel ‘beste band van de wereld’. Dit zevental jeugdige muzikanten uit het zuiden van Londen wordt door de verzamelde muziekpers gezien als dé groep om in de gaten te houden in 2021.
Black Country, New Road

Al voor het debuut ‘For The First Time’ is uitgebracht krijgt Black Country, New Road het stempel ‘beste band van de wereld’. Dit zevental jeugdige muzikanten uit het zuiden van Londen wordt door de verzamelde muziekpers gezien als dé groep om in de gaten te houden in 2021.

‘Via discussie en inspiratie ontstaan nieuwe creatieve denkrichtingen.’

Comparisons are odious, waarschuwde Jack Kerouac al in zijn boek ‘The Dharma Bums’, maar dat weerhoudt vooral de Britse pers er over het algemeen niet van om beginnende artiesten op te zadelen met het gewicht van overeenkomsten met diverse grootheden. Zo wordt er in het geval van Black Country, New Road na slechts twee singles al gestrooid met vergelijkingen met groepen als Slint, The Fall en Captain Beefheart.

Legendarisch

Zo veel lof zou een beginnende band kunnen overweldigen, maar zanger/gitarist Isaac Wood, die we samen met violiste Georgia Ellery middels een videoverbinding spreken, lijkt alleszins niet gebukt te gaan onder deze druk. ‘Aan de ene kant is de aandacht niet geheel onverwacht, gezien het succes van veel bands die uit dezelfde kring en scene komen als wij. Maar dat de pers zo positief is, is wel bijzonder. Het is vooral erg leuk, we beschouwen het niet als een last. We maken er ons niet zo druk over, we zijn redelijk solide personen wat dat betreft.’

Het debuutalbum dat met nu al legendarische liveshows ten grondslag ligt aan alle loftuitingen, beslaat zes nummers die voornamelijk in de begintijd van de band zijn geschreven. Ondanks dat er gewerkt wordt aan nieuwe muziek, wilde de band juist het gevoel van zijn vroege optredens op plaat vastleggen. De kwaliteit die daar al vanaf spatte, zorgde voor een luxepositie: labels stonden in de rij om deze muziek uit te brengen.

Uiteindelijk viel de keuze enigszins verrassend op Ninja Tune, een label dat bekendstaat om elektronisch en hiphop georiënteerde artiesten. Ellery legt uit dat dat juist een van de redenen was om voor hen te kiezen. ‘We hadden het geluk dat we überhaupt konden kiezen. De consensus in de band was dat we ergens wilden tekenen waar we een opwindend gevoel bij hadden en waarbij we een nieuwe richting op konden gaan. Dat werd dus Ninja Tune. Mensen verwachtten dat misschien niet, maar het feit dat we een beetje een aparte band binnen hun aanbod zijn, biedt ons juist veel mogelijkheden. Bovendien vonden we het heel belangrijk dat we konden vasthouden aan ons idee voor wat betreft het eerst uitbrengen van ons vroege materiaal en al snel daaropvolgend met een album met nieuw werk komen. Die vrijheid biedt Ninja Tune ons.’

Democratisch

Aan dat nieuwe materiaal wordt momenteel hard gewerkt, hoewel Covid-19 wel roet in het eten gooit. ‘We zijn begonnen met het schrijven van nieuwe nummers die een andere stijlrichting zullen hebben dan het eerste album,’ aldus Wood. ‘We kunnen momenteel niet samenkomen, dus het schrijfproces ligt enigszins stil. Normaal gesproken maak ik vaak grove schetsen die we vervolgens gezamenlijk uitwerken tot een stuk muziek. Nu ben ik voornamelijk ideeën en fragmenten aan het verzamelen voor wanneer we weer bij elkaar kunnen komen.’

Ellery schetst een beeld van hoe het er ongeveer uitziet als zeven mensen tegelijk aan een nummer schaven. ‘Meestal komen Isaac of Lewis (Evans, saxofoon, nt) met een kaal geraamte, waarbij ze goed rekening weten te houden met het openlaten van ruimtes die door de anderen ingevuld kunnen worden. Met zijn zevenen kleuren we dan het palet verder in, waarbij we een goede manier hebben gevonden om democratisch alle ideeën te filteren. Welke elementen stop je er juist wel in en welke gooi je weg? Het is een proces waarbij we allemaal hebben moeten leren om feedback te geven en om kritiek te ontvangen. We zijn daar inmiddels zeer bedreven in geworden en het eindresultaat is dan ook echt gezamenlijk tot stand gekomen.’

Discussie

Het met zeven mensen werken aan muziek betekent, naast een allicht grote hoeveelheid discussie, ook een haast onuitputtelijke bron van kennis en talent. De verschillende bandleden hebben alle een andere achtergrond, van klassiek getraind tot autodidact. Ellery valt onder de eerstgenoemde: ‘Ik kreeg op mijn vijfde verjaardag een viool van mijn ouders en ben daar dus echt mee opgegroeid. Niet dat ik daar zelf veel keuze in had (lacht). Ik heb gedurende mijn jeugd een klassieke scholing gehad, maar het duurde tot ongeveer mijn veertiende voordat ik er verliefd op werd. En nu ben ik hier.

Dus het heeft absoluut zoden aan de dijk gezet en hoewel het even heeft geduurd, ben ik mijn ouders er heel dankbaar. Alle kennis en vaardigheden die ik heb opgedaan geven me zo veel mogelijkheden in het spelen, in het arrangeren. Soms kan het een beperking zijn. Je bent gewend om binnen zekere kaders en patronen te denken, je spiergeheugen is gewend om bepaalde bewegingen te maken. Daarbuiten treden kost dan soms moeite, dan is het juist fijn om met mensen samen te werken die een totaal andere achtergrond hebben en anders tegen muziek aankijken. Zo ontstaan via discussie en inspiratie weer nieuwe creatieve denkrichtingen.’

Ook Wood ziet het voordeel van het werken met een groep van zeven mensen die elkaar inspireren, uitdagen en tot grotere hoogten weten te brengen. ‘Soms komt Lewis bijvoorbeeld met een stuk dat ik echt niet kan spelen, maar door zijn vertrouwen in mijn kunnen ga ik ermee aan de slag en na lang oefenen lukt het dan toch. Dat is geweldig. Ik denk dat we als groep muzikanten ver zijn gekomen, maar dat we nog veel meer kunnen bereiken. We hebben het fundament gelegd, maar we zijn pas net begonnen.’

Op de vraag of dit ook geldt voor de zangstijl van Wood, die met zijn praatzang met aparte dictie schommelt tussen berispend, berustend en emotionerend, antwoordt hij terughoudend. ‘Aanvankelijk was deze manier van zingen gewoon het eenvoudigst om te doen. Om de teksten zodanig te schrijven en ze op een spoken word-wijze uit te voeren. Het materiaal dat op ons debuut staat, hebben we anderhalf jaar geleden geschreven en ik wilde voor de opnames van het album redelijk trouw blijven aan die stijl.

Er is wel sprake van een ontwikkeling; ik heb wat meer melodie toegevoegd en het spoken word-gedeelte is wat teruggeschroefd. Maar ik wilde een eerlijke weergave van onze optredens hebben. Op het nieuwe materiaal sla ik met de zang een totaal andere weg in, veel meer gericht op typische melodielijnen. Niet zozeer omdat ik een betere zanger ben geworden, maar omdat ik gewoon een andere kant wilde verkennen.’

Luxe

Voor een band die bekendstaat om intense liveshows en waarbij zelfs een kinetische energie afspat van het album, moet deze coronatijd vreemd zijn. Juist aan het begin van een muzikale carrière, met een debuutplaat (bijna) onder de armen, staat het veroveren van de wereld hoog op de agenda.

Ellery geeft aan dat het niet kunnen spelen vervelend is, maar ze weet de situatie ook te relativeren. ‘We zouden net op tour gaan in Amerika. Dat dat niet door kon gaan, was wel een beetje een shock. Aan de andere kant is het ook wel goed om even stil te staan, om tijd te hebben op alles te reflecteren. Bovendien hebben we het geluk dat we allemaal nog gezond zijn en een dak boven ons hoofd hebben. We hebben de opnames voor ons debuut ondanks de lockdown kunnen afronden. Maar het niet kunnen spelen is wel erg jammer.’

Wood zegt dat er veel optredens met potlood in de agenda staan en het afwachten is wanneer ze weer op pad kunnen. ‘Het is vooral logistiek gezien een nachtmerrie. Dat was het sowieso al af en toe, met zeven mensen, maar nu helemaal. Ik mis vooral de optredens waar we met het vliegtuig naar toe mochten en er goed voor ons gezorgd werd. Ik bedoel, dat is toch een beetje waarom we muziek maken. Zonder rock-’n-roll zou iemand als ik nooit in zulke luxe kunnen baden.’ (lacht)

Crowdfunding

Het lijkt vooral jammer voor beginnende bands dat alles nu stilligt. Black Country, New Road heeft veel baat gehad bij het samen kunnen spelen met bands die rond dezelfde tijd opkwamen in Zuid-Londen (zoals Black Midi) en regelmatig optraden in de Windmill Brixton, een pub die ruimte geeft aan opkomende artiesten. Ellery erkent het belang van een lokale gemeenschap als deze. ‘Het voelt echt als een gemeenschap van gelijkgezinde muzikanten. Er komt zo veel fantastische muziek voorbij.

Vooral voor jonge, beginnende artiesten is het van wezenlijk belang om hun muziek de wereld in te helpen en om in aanraking te komen met andere muzikanten. Je haalt daar zo veel inspiratie uit.’

Wood beaamt dit. ‘Voor een beginnende band is het van onschatbare waarde om ervaring op te doen, om anderen jouw muziek te laten horen en zien spelen, maar ook om andere artiesten bezig te zien. Er zit iets in het enthousiaste spel van jonge muzikanten die nog zo vol zijn van hetgeen ze net een week eerder hebben geschreven. Ik herinner me verschillende keren dat ik zodanig geïnspireerd werd door een live-optreden dat ik later thuis dingen probeerde na te doen, zoals het creëren van een bepaald effect. Het is triest om te zien dat door de coronamaatregelen de Windmill nu in de problemen komt. We werken met Black Midi samen om geld op te halen via crowdfunding, om ervoor te zorgen dat de Windmill straks nog bestaat.’ Dat mensen nu wereldwijd kunnen genieten van de muziek van Black Country, New Road tekent het belang van dit soort plekken. Dat er maar snel weer overal samen muziek gespeeld kan worden.

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!