Interview Bad Breeding

Het geluid van Bad Breeding, gevormd door hun thuishaven Stevenage. Eén van de vergeten New Towns rondom Londen waar veel protestgeluiden vandaan komen.

Het Verenigd Koninkrijk roept veel stereotype beelden op, maar wat vaak vergeten wordt is dat wat onzichtbaar blijft: de worsteling van de arbeidersklasse. Het zijn de vergeten new towns rondom Londen waar de protestgeluiden vandaan komen. Zo ook het geluid van Bad Breeding, gevormd door hun thuishaven Stevenage.

De band ontstond in 2014 te midden van de opkomende sociale onrust in Engeland. De geschiedenis van Bad Breeding is dan ook per definitie politiek. Na de single ‘Chains’ was het allesverzengende ‘Burn This Flag’ het lied waarmee de band de aandacht trok. Later dat jaar stond de groep voor het eerst in Nederland op het podium, in het Stroomhuis te Eindhoven. Het vervallen pand was de perfecte setting voor de bezielde performance van de Britten, waarbij zanger Christopher Dodd liggend op de vloer zijn frustratie over het publiek uitstortte.

Stevenage

De agressie en ongeremde show liet een kant van de frontman zien die in schril contrast staat met de Dodd die wij ontmoeten voor dit interview. De zanger is kalm, maar uitgesproken. Vormt zijn woorden in korte onderbrekingen en laat de trein van zijn gedachten rollen in de richting die je hem opstuurt. Niks rockstergedrag, dat past niet bij Bad Breeding. In plaats van een biografie staat op de website dan ook een opvallende knop met daarop join. Doe mee, want daar draait het om voor de band uit Stevenage.

We spraken over ‘Divide’, het laatste album, de daaropvolgende ep, getiteld ‘Abandonment’, die sinds 27 april uit is en het album dat nog uit moet komen. Ook passeren politiek, hardcore en het harde werken van de band de revue.
“Je afkomst vormt je zonder meer,” zo opent Dodd het gesprek. “Stevenage is een van de new towns, gebouwd na de Tweede Wereldoorlog voor mensen die tijdens de bombardementen hun huis hadden verloren. Een vrij progressief idee voor die tijd en deze steden moesten zelfvoorzienende gemeenschappen worden. Een mooi ideaal, maar in zo’n zeventig jaar neoliberale politiek zijn die idealen vervaagd en is het geld verdwenen. Het leven voor de bewoners is zwaar.”

De sociale voorzieningen liepen in rap tempo achteruit. De ooit bloeiende, groene gemeenschap verpauperde en in de laatste twintig jaar kregen voorsteden als Stevenage een slechte naam. “Steeds meer particulier geld werd erin gestopt, openbare diensten zijn geprivatiseerd. Beleid wordt afgestemd op het grote geld, van vergunningen voor livemuziek tot openbaar vervoer en zorg. Wij komen allemaal uit die lower working class, de groep die het zwaarst getroffen is door dit disruptieve beleid en de slechte overheidskeuzes. Het heeft ons gevormd. Het bepaalt je scholing en mogelijkheden. Zelfs waar je kunt repeteren. Stevenage sijpelt door in alles wat Bad Breeding is.”

Brexit

De turbulentie en onrust in het Verenigd Koninkrijk heeft geleid tot de Brexit en net voordat deze echt vorm kreeg, werd Bad Breeding opgericht. “Dat is precies waarom we als band begonnen zijn. In de pers, maar ook op artistiek niveau, wordt de werkende klasse onjuist weergegeven door mensen die andere belangen hebben of er niets van af weten. Onze missie was om zelf ons zegje te doen.”

In die zin spreekt de band voor een grote groep Britten, die altijd onderwerp van het gesprek is, maar zelden deel uitmaakt van de dialoog. Dodd ziet zichzelf niet als hun woordvoerder, maar zijn afkomst maakt wel dat zijn verhaal representatief is. “Ik denk dat er veel plekken in Engeland zijn zoals Stevenage, waar meer mensen anders hebben gestemd tijdens het referendum dan bij de verkiezingen. Dat zegt veel over wat de bevolking bezighoudt, het achtergestelde deel van de Britten dat bedonderd is door de Brexit. Mensen zijn opgejut, de beeldvorming is gemanipuleerd en verbogen voor heel andere belangen.”

Dodd vervolgt: “Dit zijn de mensen die het zwaarst getroffen zijn door privatisering en gentrificatie. Ik denk niet dat gentrificatie zelf hiervan de oorzaak is, maar het is een symptoom van een grotere beweging die het individu belangrijker vindt dan het collectief. Zoals koffiezaakjes die te duur zijn voor de arbeidersklasse. Ander voorbeeld: een treinrit naar Londen duurt vanuit Stevenage 20 minuten, maar kost je qua salaris een halve werkdag. Dat isoleert mensen, houdt ze uit elkaar en op hun plek. Het is idioot dat je niet naar een voetbalwedstrijd, museum of expositie kunt door de privatisering van de spoorwegen.”

Manipulatie

Dat was dan ook het thema van het vorige album. ‘Divide’ kwam uit in 2017 en bevat alle onvrede en frustratie uit de periode daarvoor. “De verdeeldheid werd steeds groter, mensen worden uit elkaar gedreven door de media en politici met valse beloften en onjuiste informatie. Ook fysiek dus, door het inperken van bewegingsvrijheid. Met de Brexit bereikte dat een kookpunt en dat overschaduwt alles op dit album. Er staan persoonlijke nummers op, maar dan nog is alles beïnvloed door dit kookpunt. Die dialoog doorspekt dit album: de rol van de pers, de exploitatie van mensen en hun meningen, het misbruik van de immigratieangsten…” Toen Dodd teksten ging schrijven werd het album een geheel met een thema. “Het was een zware periode en de Brexit-discussie vertaalde zich naar het geluid en de tekst. Achteraf was er opluchting, voor het remain– én voor het leave-kamp. Ik denk dat we bij de Europese Unie moeten blijven, maar wat mij echt raakte was de hoeveelheid leugens en manipulatie, het misbruiken van de angsten en zorgen van mensen. Vanuit beide kampen eigenlijk.”

Migratie

Na de ontknoping en opluchting van de Brexit volgde een nieuwe emotie, die gevangen wordt op de nieuwe ep ‘Abandonment’. “We hadden arrangementen over na het album. In de zomer is ‘Abandonment’ daaruit voortgekomen. Een stuk persoonlijker en met meer introspectie, want tijdens het schrijven en opnemen las ik oude brieven van mijn vader. Mijn familie is na de Tweede Wereldoorlog vanuit Duitsland geëmigreerd naar Engeland en de lange tocht naar een eigen plek eindigde in Stevenage. Ik dacht veel aan de migratiestromen die nu in Europa en het Midden-Oosten plaatsvinden. Dat nam ik mee, maar uiteindelijk zing ik over mijn familie. De muziek vormt een brug van ‘Divide’ naar het album dat nog moet komen.”

Op de vraag of die introspectie misschien het logische vervolg is op ‘Divide’, op de fragmentatie en turbulentie, waarna bezinning volgt, maar ook het gevoel verlaten te zijn na uitslag van het Brexit-referendum, antwoordt Dodd: “Op het album is het meer een verstopte boodschap, maar je hebt gelijk. Na het referendum voelden mensen zich alleen en verlaten. Ik denk dat velen bij zichzelf te rade zijn gegaan. Toch was dat niet mijn intentie toen ik de nummers voor deze ep schreef.”

Het nieuwe album is in de maak ten tijde van dit interview en vormt vooral een nieuwe stap voor de band: “Op de ep had ik meer vrijheid dan op een album, waarmee je een ander verhaal moet vertellen. Waar dat heen gaat weet ik nog niet. De interactie tussen noise , intermezzo’s en verschillende texturen was de kracht van ‘Divide’. Ik zou dat graag verder verkennen.” Een concreet thema ligt niet op tafel. “Ik heb wat stukjes uitgewerkt en met de band hebben we de nodige structuren voor de gitaar, bas en drum. Het wordt interessant met de teksten, want de ep was zo persoonlijk en open. Daardoor denk ik er nu meer over na wat ik loslaat in de wereld.”

Werkethos

De manier waarop de band muziek maakt is direct verbonden met hun afkomst volgens Dodd. Niemand heeft een échte muzikale training gehad, maar ze hebben zich alles volgens de beste punkrocktraditie zelf eigen gemaakt. “We werken zoals we zijn begonnen, door samen stukje bij beetje te bouwen aan de nummers. We beginnen met een basis die we jammend uitbouwen. Als we iets hebben, nemen we het op en luisteren eindeloos ernaar tot we een volgend deel hebben bedacht. Het is geen wonderlijk proces, maar continu werken, bijleren en verder uitbouwen. De tekst komt als laatste erbij en zo vormen we onze nummers. Van field recordings tot samples, ons dagelijkse leven wordt deel van de muziek. Als we opnemen, komt dat samen. Geen pretentie, grote solo’s of catchy progressies. Bad Breeding draait niet om een gestileerde persoonlijkheid. Als een nummer goed genoeg is voor ons, dan is het af.”

Een klassiek werkethos eigenlijk volgens Dodd. “Ik omschrijf wat wij doen niet als kunst. Alles wat we doen is pragmatisch, dat is er bij ons met de paplepel ingegoten. Net als onze ouders moeten we gewoon hard werken. Dat ethos vind je terug in alles wat we doen, door altijd harder te werken en te blijven leren.” Is dat ook gelukt, vraag ik. Is de band gegroeid op dit punt? “We ruziën veel meer! We zijn vele malen kritischer op onszelf en dat is soms wat ongemakkelijk. Toch kennen we elkaar goed genoeg en om te groeien is dit nodig. In essentie willen we allemaal een beter album maken dan de vorige.”

Crass

‘Abandonment’ komt uit bij het label One Little Indian Records, bestierd door Derek Birkett van hardcoreband Flux of Indians. Ook Penny Rimbaud van Crass bracht een plaat uit bij dit label. Met Crass wordt Bad Breeding als band vaak vergeleken. “Ik waardeer de vergelijking, het zijn mensen die net als wij collectivisme en klassenbewustzijn hoog in het vaandel houden. Er zijn nu zeker genoeg goede bands, maar daar moet je diep voor graven. We houden allemaal van die oude hardcore. Crass, Spiderleg en Flux of Indians, geweldige bands! Het is een eer om onze ep bij One Little Indian Records uit te brengen.”

Dodd spreekt niet graag over genre, maar hardcore is een term die hem na aan het hart ligt. “Het is erg breed, van crusts tot de driekwartbroeken. Ik voel dat we binnen het genre een specifieke niche vullen. Onze muziek is erg overheersend en overweldigend, primitief en basaal, maar ook claustrofobisch en over de top. We proberen ons verhaal kracht bij te zetten door een beklemmend geluid. Ik denk dat we binnen die traditie passen.”

Inclusiviteit

Politiek maakt onderdeel uit van Bad Breeding. Iets anders past niet volgens Dodd. “We zijn een pragmatische band. We werken met wat we hebben en politiek geëngageerd zijn was eigenlijk geen keuze. Net als onze stijl komt het voort uit wie we zijn. De afzondering, het continu de eindjes aan elkaar moeten knopen, daar kun je niet aan voorbij gaan.” Dat is te merken. Bij elk album vind je een politiek essay, inkomsten worden gedoneerd. Het hoort allemaal bij wat Bad Breeding is. “Wij zijn geen product en zijn meer dan onze muziek. We willen het collectieve doorvoeren in alles wat we doen. Het gaat niet om geld, dus als je wat over hebt, steun je een ander. Onze ep-release vindt bijvoorbeeld plaats op 1 mei, de Dag van de Arbeid. Als alle productiekosten gedekt zijn, gaat het resterende bedrag naar een goed doel. We spraken over hardcore. Wat dat genre vaak plaagt is dat het gesloten is, een eigen kringetje vormt. Wij willen inclusief zijn, mensen erbij betrekken.”

“Dat is collectivisme, iets dat mensen door jaren kapitalisme vergeten zijn. Voor ons telt het, zeker als je ziet wat het met de publieke ruimte gedaan heeft hier. We zitten gebonden aan een systeem dat isolatie en vervreemding in stand houdt. We zijn altijd verbonden, alle informatie is beschikbaar en educatie is beter dan ooit. Toch zijn we alleen en laten we ons misleiden en manipuleren. Die vicieuze cirkel moeten we zelf doorbreken. Daarom laten wij onze stem horen.”

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!