Soms krijg je een download van een werk dat meteen bij de eerste keer diagonaal luisteren intrigeert. Dan ga je uiteraard zo snel mogelijk het geheel beluisteren. Eerst terwijl je met iets bezig bent, maar dat lukt niet echt. De klanken intrigeren dermate dat je er gewoon voor gaat zitten en er de tijd voor neemt. En nog eens. En nog eens. Dat overkwam ons met ‘Interstices’, een samenwerking van Brusselaar Peter Wullen met de inmiddels in Belfast wonende Zuid-Koreaanse kunstenares Una Lee. Geluidskunst is beider ding, net als het vertellen van verhalen, maar dan op een minder conventionele wijze. Wullen verzamelde een aantal ietwat oudere gedichten en schreef er een stel nieuwe die samen de rode draad vormden binnen het uitgewerkte concept dat hij voor ogen had. Het gaat hem eerder om de ruimte tussen de woorden, vandaar de titel van het album, dan om de woorden zelf. Wullen had het een beetje gehad met puur woorden aan het papier toevertrouwen. Samenwerken met iemand als Una Lee is dan ook een droom die uitkomt. Lee bleek het concept van Wullen heel goed te snappen en zorgt met haar inbreng, een amalgaam van bevreemdende klanken, geluiden, herhaalde stemmen, echo’s, spielerei en haar kijk op wat muziek bij woorden kan zijn, voor een uniek geluid. Het doorbreken van het keurslijf van woorden op papier, ze laten vertalen in muziek (en videomateriaal, te vinden op YouTube) en ermee naar buiten komen werkt voor Wullen (en Lee) als een bevrijding. Het is ongetwijfeld één van de oorzaken waarom we ‘Interstices’ zo’n heerlijk album vinden. Geluidsgedichten die doen verbazen en verwonderen, ‘Interstices’ bevat er zo tien.
