Late of the Pier was op een blauwe maandagmorgen even het hippe snoepje van de dag. Hun mix van schurende synths en rockende gitaren paste volledig in het plaatje van het nieuwe Britse rave geluid. Eén plaat, een paar optredens en tegen 2010 zaten ze al in de vergeetput van het collectieve muzikale geheugen. Eigenlijk is dit niet de eerste plaat van LA Priest want in 2007 – dus nog voor de plaat van Late of the Pier – bracht Sam Dust (echte naam Eastgate) onder die naam al de 12inch ‘Engine’ uit op het Phantasy label van Erol Alkan. Intussen zat hij evenwel niet stil. Hij was tourgitarist van Conin Mockasin, stak achter de schermen handen toe bij bands als Egyptian Hip Hop en Filthy Dukes en klooide in zijn eentje al een paar jaar met muzikale ideeën, met als resultaat deze plaat. Geen schreeuwerige synts hier, maar eerder elektronische funk en futuristische soul met een gezonde dosis popweirdness. Opener ‘Occasion’ knipoogt opvallend naar Prince waarbij het speciale stemgeluid van Sam Dust direct opvalt. Een stem die volledig past bij dit soort muziek, zelfs al wordt ze hier en daar met effecten bewerkt. ‘Lady’s In Trouble With The Law’ klinkt op het eerste gehoor als een dertien-in-een-dozijn popdeuntje maar heeft dat vreemd tikkeltje over zich heen gedrapeerd om net dat iets anders te zijn. Iets verder solliciteert ‘Oino’ naar zomerhitje van het moment waarbij de song klinkt als Hot Chip op een Caraïbisch strand. ‘Party Zute/Learning To Love’ en ‘Nighttrain’ zullen zich via een clubbeat met plezier op de dansvloer van hippe dansfeestjes laten zien. Het mag bij momenten ook minder toegankelijk zijn en dan is Jamie Lidell ten tijde van Super Collider ook een referentie. Op zijn minst een interessant debuut maar bij momenten ook iets te berekend en afgelikt.
