De dubbelcd (of drie lp’s) ‘Infinity Machines’ is een behoorlijk taaie brok. Meer industrieel dan psychedelisch overigens. En dat kan en zal menig fan van de gebruikelijke spacerock van dit Britse crustcollectief danig in de war brengen. Dansen, zoals op het memorabele concert tijdens de 2012-editie van Roadburn, zit er ditmaal absoluut niet in. Toen klonken ze als een hypnotiserend geluidscircus, waarbij Ozric Tentacles, Can, Black Sabbath en Adrian Sherwood fungeerden als manische ceremoniemeesters. Niets van dat alles op ‘Infinity Machnes’. Verre van zelfs. Wél stugge flarden noise, (free)jazz, improv, drones/soundscapes en zo nu en dan een scheurende en jammerende saxofoon. Modus operandi zijn herhaling en uitweiding. Songs, met en zonder kop en staart, zijn simpelweg niet aan de orde. De riff regeert. GNOD neemt in acht stukken namelijk uitgebreid de tijd om te vertellen wat ze kwijt willen. Vijf van die acht laten de kwartiergrens dan ook flink achter zich. Die onvoorspelbaarheid positioneert hen eerder in het kamp van illustere dwarsliggers als Shit And Shine, Circle, Hey Colossus of Throbbing Gristle dan als erfgenamen van Hawkwind. Alleen in het afsluitende nummer, de titeltrack, lijkt de speed te zijn uitgewerkt en ingeruild voor de weed; en kan er als vanouds lui onderuit worden genoten. Ook GNOD lijkt dan toe te zijn aan een rustpauze. Welverdiend na deze meer dan uitzinnige en ruim honderd minuten durende rit. Na ‘II’ komt ‘III’. Zo eenvoudig kan het soms zijn. Bij het Chileense Föllakzoid hoeft het immers niet per se te draaien om vernieuwing, verrassing of experiment. Liever doen ze wat ze goed doen. Of beter. Effectiever ook. En dat is op hun derde album nog steeds druggy space/krautrock maken die gepokt en gemazeld is door het baanbrekende werk van voorgangers Spacemen 3 en Hawkwind. Zoals de oude krautrockiconen zorgt ook hier het strakke repetitieve voor de vlucht vooruit en vooral omhoog. Recht de kosmos in. Openingstrack ‘Electric’ is alvast het ideale lanceerplatform. Nadien zakt het niveau een beetje in en schiet het trio, precies door die continue herhaling, zichzelf wat in de moonboot. Leuk detail: de productie was in handen van niemand minder dan AtomTM.