Vijftien platen staan er intussen op de teller. In een goeie zeven jaar. Daarmee steken ze Ty Segall naar de kroon. Overdaad schaadt? In het geval van King Gizzard & The Lizard Wizzard moeten we toegeven dat er hier en daar een stinker tussen zit. Deze plaat stinkt trouwens ook. Naar gedroogd okselzweet, gebruikte motorolie en gemorst bier, want zoals de band op iedere plaat wel een of ander segment van de (pop)muziek naar hun hand weet te zetten, dan hebben ze zich op deze plaat hoorbaar laten beïnvloeden door thrash metal. Vanzelfsprekend door hun gekke mangel gehaald. Wij kunnen niet anders of het heerlijk vinden. Oké, het mag dan wat weg hebben van een pastiche, voor zo’n pastiche mag je ons altijd wakker maken. Wij hebben een donkerbruin vermoeden dat de band en frontman Stu Mackenzie in het bijzonder een voorliefde heeft voor thrash metal. Je hoort volop echoes van Metallica, Slayer, Sodom of Kreator om maar direct de grote namen uit de kast te halen. Ligt het er dik op? Ja, natuurlijk ligt het er dik op. ‘Venusian’ is vintage Metallica, weliswaar met psychedelische bliepjes en met Mackenzie die zelfs probeert te klinken als James Hetfield. Opener ‘Planet B’ is er nog zo één die schatplichtig is aan diezelfde band. En ja, zoals die titel van de opener suggereert, is het thema van deze plaat de globale catastrofe waar we allemaal gewillig naartoe geleid worden. Een thema dat op nogal wat thrashplaten een favoriet is. De plaat zit boordevol inventieve en muilpeer-riffs die iedereen die al eens een metal-plaat oplegt, zal doen watertanden. Met deze plaat zet de band de hipsters die hun na een paar platen plots hot vonden een ferme hak. Bedankt daarvoor.
