Zinken en verdrinken. Verdwijnen in de duisternis. Je volledig laten omzwachtelen. Zachte bassen die je de diepte in begeleiden. Alsof je in de watten gelegd wordt. Zwarte weliswaar. Grijstinten lurken tegen het ideale zwart aan. Openingstrack ‘Purification’ legt de wereld van Pact Infernal bloot. Een waar je achteloos instapt. Omdat je wilt veroverd worden. Zelden geef je je zo snel over. Omdat je voelt dat ‘Infernality’ comfort biedt. Een waar je tegenaan wil aan schurken, omdat de voorbije maanden je ziel te hard gekrast is geweest. Zacht gaat Pact Infernal. ‘Initiation’ als begeleiding. Die nauwe donkere gang hoef je niet in je eentje in. Als je al bang zou zijn. Het ergste is voorbij. ‘Death & Rebirth’. Furieuze ritmes die je wedergeboorte doen weerklinken. Plannen hebben vorm. Er is slechts een hindernis op ‘Infernality’. De weidse klanken van Pact Infernal eindigen soms te plots. Omdat je volledig door de groove geabsorbeerd wilt worden. Net het moment dat je je overgeeft, stopt Pact Infernal. Alsof zij de impact van hun muziek snappen, en niet het lef hebben het risico aan te gaan. Dat zij bang zijn dat je reis te gevaarlijk wordt. Een punt zou bereiken waar terugkeren niet meer mogelijk is. En dat frustreert. Want hier sta je, klaar voor volle overgave. Volledig bereid de onmogelijke diepte in te gaan en dan bots je op hun valnet. Veerkrachtig, maar je wil er doorheen. Misschien dat duwen en aanhoudend luisteren helpt. ‘Infernality’ is verslavend. Bezwerende ritmes, ijle zwaarte, rokerige zweverigheid, als wierookstaafjes dampend. Geuren in kleuren in hypnose. Tribal ritmes op ‘Talismans’. Een stem weerklinkt als een meeslepend mantra. Je wil het vangen in een loop. De volledige plaat. Eindeloos luisteren en verdwalen.