Indigo

De soundtrack van een John Hughes-film, maar dan uitgevoerd door een dreampopband: zo klinkt ‘Indigo’ van Wild Nothing. Ondanks het atmosferische laagje is dit echt eighties-pop pur sang: synths, drumcomputers (of een drummer die hard z’n best doet om als een computer te klinken), echoënde gitaarlijntjes en veel saxofoons.

De nummers zijn bovengemiddeld sterk, zeker gezien de gemiddelde indieband al jaren kampt met een groot gebrek aan memorabele melodieën. Wat ‘Indigo’ echter parten speelt, is dat frontman Jack Tatum lijdt aan het Alex Turner-syndroom: denken dat je heel gevatte teksten schrijft vol scherpe observaties, maar in de praktijk klink je gewoon geforceerd en flauw.

Een heel prettig nummer als ‘Wheel Of Misfortune’ (die titel alleen al) wordt ontsierd door de pedante tekst. De teksten zijn de smet op een verder fijne plaat.

Howling Bells-frontvrouw Juanita Stein maakte vorig jaar haar solodebuut met ‘America’. Een jaartje later is er ‘Until The Lights Fade’, en ik vraag me af of dat niet te vroeg is. Beide albums klinken namelijk prima, maar blijven nauwelijks hangen.

‘Until The Light Fades’ borduurt verder op de gothicpop van ‘America’, à la Siouxsie And The Banshees. De Americana-flirts van het debuut zijn vrijwel geminimaliseerd en vervangen door invloeden van The Pretenders en Blondie. Maar échte groei zit er nog niet in, laat staan echt sterke liedjes. Hopelijk neemt Stein voor album drie wat langer de tijd.

tekst:
Maarten Buser
beeld:
WildNothing_Indigo
geplaatst:
ma 13 jan 2020

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!