De verschillende locaties waar Incubate gebruik van maakt zorgen ervoor dat een deel van de festival-ervaring bestaat uit het verkennen van verschillende delen van Tilburg. Van theaters tot aan rocknroll-hollen, van kelders tot aan heuze cultuurfabrieken. Zo is er Hall of Fame, dat langs het spoor ligt en in feite een complex van verschillende ruimtes behelst, waaronder een heus skatepark. Vanaf vandaag verkennen we die delen overigens met z’n tweeën, naast Niels Tubbing steekt ook expat Quinten Lengeler even zijn licht op.

Het parcours van Niels Tubbing bestond uit wederom veel teringherrie en werd afgesloten met postrock en te veel bier:

Luider dan kleinkunst

De muziek op zaterdag is in de Hall of Fame wat harder dan skatepunk, met bands als Human Future, Let It Die, Torpor en Employed to Serve. Als er een wedstrijdje ‘meest luide band’ gespeeld zou worden op Incubate, dan is Torpor een goede kanshebber voor eremetaal. Helaas gaat het volume ten koste van het geluid, met een brom die zo hard is dat de muziek verzwelgt in een zwart gat der malheur. Louder than everything else -maar dan niet helemaal op de juiste manier. De overgave van het drietal uit Engeland is echter ook overweldigend en dat maakt veel goed. Sludge van het lekkere soort, iets dat het Italiaanse Lambs ook brengt in de Little Devil. Het podium lijkt af en toe te klein voor het viertal, vooral als de gitarist en de zanger elkaar zowat ondersteboven beuken tijdens het opgaan in de muziek.

In de Paradox wordt er weer eens uit een heel ander vaatje getapt met de IJslandse DJ. Flugvél Og Geimskip. Een soort kleinkunst-performance van een lieflijk ogende dame die vreemde klanken en zang de zaal in werpt, terwijl er beelden van bloemen en allerlei kleuren achter haar geprojecteerd worden. Een intrigerende set, die ons echter niet heel lang kan boeien, maar gezien de volle bak wel genoeg anderen weet te binden.

Employed To Serve

Wij moeten echter door, terug naar Hall of Fame, voor wat in onze ogen wel eens het hoogtepunt van het festival kan worden: Employed to Serve. Zij spelen voor de tweede maal op Incubate, na hun debuut te hebben gemaakt in 2014. Voor de show spreken we even met zangeres Justine Jones, die aangeeft zich thuis te voelen in Tilburg. “Onze muziek verhaalt over mensen die door een gebrek aan motivatie vast zitten in een wereld waarin ze hun talenten niet ontwikkelen. De sleur als gevangenbewaarder van een groot deel van een generatie.” De band heeft inmiddels twee albums uit en een nieuwe plaat staat op de planning. “Eind dit jaar duiken we de studio in voor album nummer drie. We hebben er veel zin in, omdat de nummers die we voor Greyer Than You Remember hebben geschreven toch alweer bijna twee jaar oud zijn. Je gaat door verschillende fases in het leven en je wilt die stappen ook weer reflecteren in nieuwe muziek.” Wat betreft stijl zit Employed To Serve tussen de mathcore en posthardcore in, met bands als Dillinger Escape Plan en Norma Jean als referentiekader, maar ook vanuit andere kieren kruipt inspiratie naar binnen. “Oude Mastodon bijvoorbeeld vinden we geweldig, en zelf ben ik groot Deftones fan. Die invloeden zullen ook in onze nieuwe nummers enigszins naar voren komen. Zwaarder en melodieuzer.” Zelf zal Justine ook op het nieuwe werk voornamelijk schreeuwen. “Ik zie mezelf ook niet zozeer als een zangeres, meer als een schreeuwer. Echt zingen gaat me niet makkelijk af. Ik bewonder wat dat betreft iemand als Chelsea Wolfe. Maar wie weet, wellicht kom ik ooit wel met een folky singer-songwriter plaat!”

Folk is alleszins niet wat Employed To Serve even later op het podium laat horen. Als een wervelwind blaast het viertal de aanwezigen omver, met passie gekoppeld aan een heerlijk technische uitvoering. Het gehele album Greyer Than You Remember passeert de revue, waarbij het titelnummer, ‘Bones To Break’ en afsluiter ‘As Cold As The Rest’ vooral veel indruk maken. Tekenend voor de energie die er heerst is het moment waarop gitarist Sammy Urwin tijdens een nummer het podium af springt en rechtstreeks door rent naar de bar, waar hij bovenop springt en lekker verder speelt. Conclusie na afloop: ja, hoogtepunt van het festival. Luister deze band!

Muzikaal landschap

In de Little Devil zijn we vervolgens getuige van een van de mindere muzikale momenten van Incubate, althans voor ons. Deathtopia uit Japan speelt een soort death metal met grind invloeden, maar weet niet te overtuigen. De verschillende muzikanten spelen stuk voor stuk wel goed, maar klinken teveel als eilandjes. De samenhang mist, waardoor het geheel niet weet te inspireren. Verder dan maar naar de Extase, waar The Ills voor een vrolijke noot zorgen door met zichtbaar veel plezier een sterke postrock set neer te zetten. De mannen uit Slowakije spelen sterk en weten de toeschouwers mee te nemen hun wereld in. Een muzikaal landschap waarin we ons laven aan al dat zich voor onze auditieve ogen ontvouwt. Spijtig dat hun show ten einde komt.

Het vervolgens geplande bezoek aan de Hall of Fame voor de electronica van onder meer ENA en Presha valt in het water, doordat we te lang en te veel bier drinken in de Little Devil met onder meer Employed to Serve. Ook dat is Incubate, waar net als tijdens Roadburn de artiesten zich met regelmaat onder het volk begeven en ook menschen van vleesch en bloed blijken te zijn. Wijzelf ook, blijkt maar weer als we deze woorden typen, onderwijl gegeseld door een kater met wel negen levens. Op naar de laatste dag!

Quinten Lengeler is ook niet vies van wat ‘teringherrie’, maar heeft tussendoor ook graag wat tijd om zijn wonden te helen. Hij heeft zaterdag voornamelijk al zwevend tussen hemel en hel doorgebracht:

Dada

“Finish your beer, we’re going”, horen we iemand aan de tafel naast ons tegen zijn twee kompanen fluisteren. Net als ons, hadden de drie drinkebroers waarschijnlijk iets meer muziek en iets minder dada verwacht van Jacco Weener. Van conventionele songs is er nauwelijks sprake tijdens de performance van de excentriekeling.

Normaliter storen we ons geenszins aan mensen die conventies doorbreken, maar het infantiele karakter van de hele bedoening kan ons niet langer dan een kwartier bekoren. Wat we gezien hebben, valt het nog best samen te vatten met deze sketch, maar dan zonder de sprankel genialiteit.

Schaduwwereld

Tijd voor wat opschudding met het loeiharde Wren. Als er een uitgelezen moment is om oordoppen aan te schaffen, is het nu wel. Het sludgeviertal speelt een hypnotiserende set met eenzelfde intensiteit zoals we die kennen bij pakweg Converge, maar dan wel op een pillencocktail van Xanax en valium.

Een zompige geluidsbrij afgewisseld met venijnige mokerriffs slokt het publiek steeds dieper op in een schaduwwereld waar enkel plaats is voor haat en eenzaamheid. Af en toe doorbreekt iemand deze desolate echo door via de nooduitgang naar buiten te gaan en ons eraan te herinneren dat buiten de zon nog volop schijnt. Ons niet gezien, wij hebben ons al lang overgegeven aan totale duisternis.

Wilders

Helemaal verweesd besluiten we om toch maar het zonlicht te trotseren en onze wonden te laten helen bij Trio Qayson. Deze jonge folkband met Syrische roots brengt met schijnbaar het grootste gemak de meest complexe, traditionele muziek uit hun land van herkomst te berde.

Onze innerlijke mens schreeuwt te hard om voedsel, dus we kunnen geen sluitend oordeel vellen, maar het weinige dat we gehoord hebben, is voldoende om ons te vervullen met hoop. Hoop dat er toch nog een stukje Syrië is dat niet kapot te krijgen valt. Misschien moeten we Wilders maar eens voorstellen aan Trio Qayson – hij zou snel van koers veranderen.

Toekomstmuziek

Met een volle maag naar de astronautenfunk van Wrangler gaan kijken, het verteringsproces vaart er wel bij. Wanneer een band bestaat uit leden van Cabaret Voltaire, Tunng en John Foxx zijn de verwachtingen onvermijdelijk hooggespannen. Altijd een beetje gevaarlijk, maar het trio lost die verwachtingen moeiteloos in.

Wrangler trakteert ons op een dijk van een optreden. Spacey synths, zinderende percussie en robotische stemmen brengen ons van climax naar climax. In het publiek staan opvallend veel nostalgische veertigers en vijftigers goedkeurend mee te knikken, in gedachten weer bij een verleden waarin toekomstmuziek nog gewoon onwijs catchy klonk. “Welcome to the modern world”, weerschalt het door de zaal. Bedankt voor de gastvrijheid, heren.

Sterren

Na een tocht langs de uiterste wanden van het heelal, zorgt Healing Force Project voor de inwaartse reis die daarop hoort te volgen. Een silent disco is de ideale manier om de muziek van de illustere Italiaan te ervaren. In een eigen cocon, met de koptelefoon op, is het nog gemakkelijker wegzinken in de hypnagogische sluimerwaas waarin Healing Force Project ons gaandeweg onderdompelt.

Je zou kunnen stellen dat deze luisterervaring dicht in de buurt komt van Brian Eno’s ideeën over het ambient genre, maar de muziek die Healing Force Project ons voorschotelt, is te avontuurlijk om puur als ambient te bestempelen. Tussen de helende soundscapes is er ook plaats voor flarden vrije noise waardoor het geheel steeds onderhoudend blijft. Een perfecte soundtrack om langzaamaan de duisternis in te leiden. De sterren klimmen naar de hemel, alsook de geur van cannabis.

Poseidon

Om te vermijden dat we voorgoed zouden blijven hangen tussen de nevelen, besluiten we post-rock outfit An Ocean Of Storms nog even mee te pikken. Het trio slaagt erin om de mist in ons hoofd weg te blazen, en toch blijven we geregeld wat op onze honger zitten.

Aan muzikale onderlegdheid ontbreekt het nochtans niet, alle drie de bandleden zijn op elkaar ingespeeld en alle nummers steken vakkundig in elkaar. Maar als wij post-rock luisteren, willen we het gevoel krijgen dat we de toorn van Poseidon zelf over ons heen krijgen. En dat gevoel is er (nog) niet. Momenteel doen de jongens van An Ocean Of Storms hun naam nog niet helemaal eer aan, maar met de juiste dosis overgave is dat volgens ons slechts een kwestie van tijd.

Publieke opinie

Als er een act deze geslaagde dag kan afsluiten met een knal, dan is het Psychic Warriors Of Gaia. Na twintig jaar afzijdigheid, zullen deze krijgers harder terugslaan dan ooit, daar zijn we van overtuigd. Aanvankelijk lijk dat ook zo te zijn. PWOG begint vol vuur aan de set en vervlecht rauwe, maar melodische techno op doordachte wijze met etnische, funky arrangementen. Doordat de dj zelf buiten beeld blijft, is alle aandacht gevestigd op het publiek en valt des te meer op hoe uitbundig iedereen is. Een anonieme, ravende massa die samen lijkt te smelten.

Uitbundigheid maakt bij ons echter stilaan plaats voor verveling. Te weinig variatie en te weinig verrassing blijken ware dooddoeners. Langer dan een uur kan PWOG onze aandacht niet vasthouden. Misschien ligt dat wel gewoon aan ons vermoeide gestel, want wat wij steeds meer beschouwen als monotoon gedreun, lijkt bij het publiek steeds meer endorfine los te weken. Maar ja, wij zijn dan ook kritische mierenneukers die het wel vaker oneens zijn met de publieke opinie.