Hollander zijnde vallen we maar gelijk met de deur in huis: wat een topweer om heen en weer te banjeren tussen de vele verschillende locaties die Incubate 2016 weer rijk is!

Dat de optredens zelf binnen plaats vinden deert niet, daar de muziek van zodanige kwaliteit is dat we vrijwel vergeten waar we überhaupt zijn.

Whispering Sons

Het festival begint voor ons op de vrijdag, omdat we de donderdag helaas verstek moesten laten gaan. In het altijd knusse The Little Devil opent de Belgische revelatie Whispering Sons de avond. Zij wonnen onlangs Humo’s Rock Rally en dat verbaast ons niets. Ze hebben een erg aangename sound, eentje die we reeds vele malen gehoord hebben, maar dat is een dooddoener in dit genre van postpunk. De reputatie is de Belgen vooruitgesneld, gezien de volle bak in the Devil. De bezetting van vijf mens sterk geeft een overtuigende show, waarbij frontvrouw Fenne Kuppens schwung geeft aan de verdere shoegaze vibe die er heerst. Het laatste nummer knalt met veel pit uit boven de rest van de nummers. Whispering Sons speelt sterk en meeslepend. Veelbelovend!
Dan op naar de Paradox, op een steenworp afstand van the Devil, zoals eigenlijk vrijwel alle locaties goed te belopen en fietsen zijn. Aldaar aangekomen zijn we aandachtig toeschouwer bij Zeno van den Broek, al lang geen onbekende meer. Hij zet een set neer van experimentele electronica, dat langzaam overgaat een zeer lichte vorm van ambient techno. Dit alles gekoppeld aan abstracte zwart/wit-beelden die gekoppeld zijn aan de muziek. De sfeer in de Paradox is gemoedelijk, waarbij een hypnose door een symbiose van klank en beeld een grote rol lijkt te spelen. Dit is gewoon heel erg fijn toeven.

Hardcore

Na de postpunk en experimentele electronica hebben we zin in even iets hard-harder-hardst. We komen aan ons gerief in the Little Devil met de hardcore van Grieved -een jong stel Zweden die energiek over het podium knallen. Het geluid is aanvankelijk een beetje modderig, maar per nummer wordt het geheel minder een brij en beukt muziek steeds beter de zaal in. Grieved is aanstekelijk goed en een band om in de gaten te houden.

Nog meer en hardere herrie vinden we vervolgens in de Extase bij het Duitse Svffer. Dit is harder dan te hard, maar met een geweldig geluid dompelen we ons hier graag in onder. De Duitsers brengen een mix van grind, crust en hardcore, met vleugjes metal. De drummer drumt bijkans de versterkers van het podium af en zangeres Leonie schreeuwt en krijst alle zeven lagen van de hel bij elkaar. Deze muziek kan snel het onderspit delven in een kakofonie van zichzelf, maar Svffer weet het voor elkaar te krijgen om nu reeds een van de hoogtepunten van het festival neer te zetten. Reden genoeg om hen even te interviewen.
“Dit is onze eerste show van een korte tour door Nederlands, Engeland en België”, aldus gitarist Benni. “We hebben alles DIY geregeld. Het is verbazingwekkend hoe makkelijk je op die manier tegenwoordig zaken kunt regelen. De sociale samenhang tussen mensen die op deze manier met muziek bezig zijn is geweldig, iedereen helpt elkaar.” De DIY-instelling kwam misschien nog wel het mooiste naar voren bij hun optreden tijdens het Fusion Festival in Duitsland. Gitarist Benni spreekt zijn bewondering voor het festival uit. “Daar is alles van de mensen, voor mensen. Iedereen helpt mee om het een succes te maken, waarbij mensen zonder geld kunnen deelnemen als vrijwilligers. Een heerlijke mix tussen techno, house en punk!” De verschillende bandleden wonen ver van elkaar in Duitsland, wat het niet altijd makkelijk maakt om te oefenen. Toch heeft de band sinds 2013 al aardig wat materiaal opgenomen. “Het schrijven gaat ons goed af, als we bij elkaar zitten kan het snel gaan met de nummers”, geeft bassist Timo aan. De vele ervaring van de meeste bandleden (onder meer Alpinist, Unrest) speelt hierbij zeker een rol. Zangeres Leonie is de jongste van het stel, maar speelt een niet te verwaarlozen rol in het totaalgeluid. Drummer Jan zag haar ooit eens optreden met een andere band. “Ik wist meteen: met haar moet ik een band beginnen! Het spelen in Svffer heeft me sindsdien veel gebracht, waaronder een betere techniek. In mijn andere bandjes speelde ik steeds een specifieke stijl, in Svffer combineer ik al die stijlen.” De Duitsers spelen op 16 september nog in Leuven en op 17 september in Arnhem. Gaat dat zien.

Maniakaal

Na al het kabaal is het tijd voor de Franse postpunk en darkwave van Rendez-Vous. Het geluid kan omschreven worden als nostalgie in innige omarming met voldoende vernieuwing om te boeien. Het viertal uit Parijs weet met een gotisch georiënteerde en dansbare set zowaar de mensenlijven aan het bewegen te krijgen. Wel voorzichtig, op de plek waar men staat -dansen op de quasi ongeïnteresseerde manier. Wij doen lekker mee, vooral als de beats wat dieper worden en het dansen nog wat meer aangezwengeld wordt. Zelden een stel Fransen zo Brits horen klinken trouwens als in de zang van Rendez-Vous. Zij kennen hun klassiekers.

Over klassiekers gesproken: in de Paradox geeft Aidan Baker acte de présence. Ditmaal treedt hij samen op met de Zweedse drummer Tomas Järmyr, bekend van zijn jazz combo Barchan. Het samenspel tussen gitaar en drums is indrukwekkend en intrigerend. Virtuositeit en ingetogenheid hebben zelden zo dicht bij elkaar gelegen. Baker op gitaar, spelend, dronend, dromend en dwingend met strijkstok. Järmyr verfijnd en maniakaal op de drums. Als toeschouwer is het wellicht in het begin even moeilijk om in te komen, maar zodra men zich overgeeft wordt men getransporteerd naar elders.

Nothing

We sluiten de avond af met Nothing, de Amerikaanse shoegaze band die albums uitbrengt op Relapse Records, bekend van de extremere muziek. Problemen met geluid maken de openingsfase wat rommelig, maar de sterke en boeiende liedjes slepen de band hier door heen. De jaren 1990 zijn nooit ver weg in de muziek van Nothing, met hun mix van shoegaze, emo en indie, op luid niveau. Met de ogen dicht worden we meegesleept de films in van Richard Linklater en Todd Solondz. Na al het geweld en experiment eerder op de avond is dit een afsluiting die beter is dan we op voorhand konden wensen. Ondanks het rommelige begin met gedoe met geluid, zorgt Nothing ervoor dat we glimlachend de vrijdag van Incubate achter ons laten.