Sean Nicholas Savage is een lokale held in zijn thuisstad Montreal, Canada. Nu begint ook de rest van de wereld zijn intrigerende, romantische lo-fi pop te ontdekken.

Dit zijn heel serieuze liedjes. Het is moeilijk om ze live te brengen. Maar mijn tijd komt nog wel. Dat zeg ik de hele tijd tegen mezelf. Als een artiest na afloop van een optreden voor een wild enthousiast publiek ongevraagd een bekentenis als deze doet, dan weet je dat er iets interessants aan de hand is. En als je iets over Savage kunt zeggen, dan is het wel dat zijn werk interessant is. Savages muziek en podiumpresentatie roepen immers snel een eerste reactie op, waarvan je je na diepere bestudering gaat afvragen of het wel de juiste is. In een tijdperk waarin authenticiteit een modieus begrip is en commercieel wordt uitgebuit met nep-handgekleurde sapverpakkingen en een wedstrijd voor singer/songwriters op de nationale televisie, brengt Savages schaamteloos oprechte lo-fi synthpop een verfrissende verwarring.

R&B

Het begint al met zijn uiterlijk. Van zijn beide voortanden is een stuk afgebroken, en zijn ogen staan bijna voortdurend licht manisch. Zijn haar is strak met veel gel achterover gekamd en een rossige snor prijkt trots op zijn bovenlip. Het type snor dat hipsters laten staan als uiterlijk vertoon van hun ironische distantie. Je bent dan ook lang geneigd om te denken dat Savage precies zon hipster is. Zeker zodra je voor het eerst zijn muziek hoort, die diep is geworteld in jaren 1980-pop en R&B. Recensies vergelijken hem met hippe hedendaagse artiesten als Grimes, Ariel Pink of Destroyer, maar eerlijker is het om gewoon direct naar de bron te gaan; zijn intense ballades vol drama doen denken aan Roxy Music, Marvin Gaye ten tijde van Sexual Healing, Tears for Fears en R. Kelly. Luchtig, easy listening aan de oppervlakte, met contrasterend diepgaande teksten vol wanhoop, gebroken harten en ongemakkelijke emoties.
Live speelt Savage de rol van Bryan Ferry-achtige showman, een rol waar hij voortdurend weer uit schiet door het ene moment zijn vocalen te laten overslaan in een rauwe, diep doorvoelde schreeuw en het andere moment in een lachbui te schieten, waarvan je niet weet of het uit gne is of om aan te geven dat we het allemaal niet zo serieus moeten nemen. De afgelopen maanden toerde hij als voorprogramma van Mac DeMarco, die zijn optredens gebruikt om stoned Rammstein en Blackbird te coveren, te stagediven en andere grappen en grollen uit te halen. Het in grote getale voor DeMarco gekomen publiek reageert aanvankelijk op Savage met verwarring en afkeuring, wat langzaam plaats maakt voor laaiend enthousiasme, maar dan wel het soort enthousiasme van mensen die denken dat ze de grap begrepen hebben.

Conceptuele kunst

Misschien zijn mensen verward door mijn muziek. Dat kan, zegt Savage later over de reacties op zijn muziek. Het is een grote, enge wereld, daar buiten. Maar ik denk dat mensen die echt naar mijn muziek luisteren horen dat het oprecht is, vooral als ze me live komen zien. Ik maak geen grappen op het podium, ik heb dat hooguit een paar keer in mijn leven gedaan. Terwijl we nog half in de veronderstelling zijn dat Savage zijn publiek probeert te provoceren, of op zijn minst probeert te spelen met de reacties, zoals Destroyer dat deed toen hij Pavement inruilde voor Roxy Music, reageert Savage gerriteerd. De keuze voor het muzikale idioom dat hij gebruikt, is wat hem betreft eerder een trivialiteit dan het grote ding dat het voor het publiek lijkt te zijn. Recensies van mijn platen en reacties op mijn muziek gaan veel te veel over de esthetiek ervan. Maar daar gaat het mij helemaal niet om. Ik beschouw mezelf eerst en vooral als een tekstschrijver, en als een conceptuele kunstenaar. Dus de voorliefde voor de jaren 1980 die we in Savages muziek terug menen te horen valt wel mee? Decennia inspireren mij niet. Muziek inspireert me. En het is nu eenmaal een feit dat er een stuk meer oude muziek is dan nieuwe muziek, dus dat mijn muziek invloeden bevat van oude muziek is logisch. Ik heb geen zin en geen tijd om me af te vragen wat comfortabel is voor het publiek en wat niet. Er zijn genoeg mensen die wel begrijpen wat ik doe.

Ware wijsheid

Het is in de teksten dat Savages muziek zich laat kennen als een intens, persoonlijk project. Zijn onderwerpkeuze beperkt zich voornamelijk tot de romantiek, waarvan hij vooral genadeloos direct de ongemakkelijkheden en ambiguteiten fileert. Als hij zingt over een relatiebreuk, dan verwoordt hij dat met zinsnedes als I used to sleep with my best friend/Thats the kind of thing that should never end/But now Im living another life (…) I need someone that dont look a thing/Like who I left behind. Hij bezingt hoe hij iedere ochtend zijn geliefde op haar kin kust, en over de ingrijpende manier waarop een relatie je leven kan veranderen. You showed me how to scream/You knew much it means/That was the difference between me and you/Until you changed me/You changed me, its true. Zelden wordt Savage echt potisch, maar wanneer hij zich ertoe verleidt komt hij tot zeer sprekende vergelijkingen: Like a grave growing daisies/You were so sweet and crazy. Zelf zegt hij erover: Ik heb gehoord dat Einstein heeft gezegd: Iedere idioot kan dingen ingewikkelder maken. Maar er is een genie voor nodig om ze simpeler te maken. Ware wijsheid verkondigen over ware gebeurtenissen, dat is mijn streven en mijn passie. En dan moet het maar eens gedaan zijn met iedereen die denkt dat Savage een ironische slaapkamermuzikant is. Ik wil af van alle afleidende elementen in mijn muziek. Zodat het duidelijker wordt voor het publiek dat het om de woorden gaat, en om de manier waarop die woorden gebracht worden.

Geen referenties

En dan valt het kwartje. Waar vrijwel al zijn genregenoten bewust refereren aan popcultuur en geschiedenis, gaat Savages muziek louter en alleen over hemzelf en zijn eigen wereld. Ik kan genspireerd raken door allerlei films en pozie, maar net zo goed door de vrienden die ik bezoek als ik op pad ben. Onze wandelingen en gesprekken zijn meestal ontzettend stimulerend en zetten mijn brein aan het werk. Daaruit ontstaan mijn liedjes, meestal heel spontaan. Ik loop wat over straat tegen mezelf te praten en te schrijven in mijn hoofd. En telkens als daaruit iets ontstaat dat de moeite waard is, probeer ik er een melodie van te maken. Daar maak ik dan een simpele begeleiding bij, voeg wat schoonheid toe, maak het een beetje netjes en dan heb ik hopelijk weer iets wat ik aan de wereld kan laten horen. Het dagelijkse leven, open en eerlijk in catchy synthpop. Dit project is dierbaar en zeer persoonlijk. Ik probeer zoveel mogelijk nuance in mijn muziek te leggen en zo eerlijk mogelijk te zijn. Daarom kan ik ook geen andere muzikanten toelaten in het proces. Dat zou oneerlijk zijn tegenover de muziek, en tegenover die muzikanten. Het is mijn dagboek, zo is het nu eenmaal. En daar staat uw interviewer in zijn hemd. Met zijn ironische snor.

Arbutus Records

Savage is n van de kernleden van een grote Montrealse community die tegenwoordig is verzameld in het label Arbutus Records. Labelbaas Sebastian Cowan runde ooit een DIY-broedplaats genaamd Lab Synthse, waar een grote groep muzikanten en kunstenaars samenwerkte, optrad, feestjes gaf en film- en theateravonden organiseerde. Toen de lokatie sloot, werd de gezamenlijke energie gestoken in een label, dat de lokale scene moest ondersteunen en versterken. De eerste twee releases waren Savages twee eerste albums, op cd-r. In 2010 debuteerde Grimes op het label, met een cassetterelease in een oplage van dertig stuks. Zij werd de eerste grote doorbraak van Arbutus Records, waarna artiesten als Doldrums, Braids en Blue Hawaii volgden. Een gemene deler tussen alle acts is een voorliefde voor uiterst catchy popliedjes, al klinken ze zelden tot nooit rechtlijnig. Iedereen die erbij is betrokken roemt de hechtheid van de scene: alle muzikanten wonen hooguit enkele straten bij elkaar vandaan, en het label wordt gerund als ware het een familie. Savage is een van de meest geliefde familieleden en werd eerder dit jaar in het zonnetje gezet door zijn labelgenoten op een heus tributealbum getiteld Taste of Savage: His Pupils Play His Music.

Dit artikel verscheen eerder in GC #116.

Discografie