In The End His Voice Will Be The Sound Of Paper

Trondheim Jazz Orchestra is de enigszins misleidende naam van de musici die zangeres Jenny Hval en gitarist Kim Myhr hier begeleiden. De muziek klinkt in het geheel niet als jazz, en de muzikanten opereren en klinken nauwelijks op een manier die je van een ensemble zou verwachten. Het maakt eigenlijk ook niet uit. Hvals stem staat in de schijnwerpers, terwijl de twaalfsnarige gitaar van Myhr haar zang opsiert met doorschijnende akkoorden die haar dolende melodieën onderstrepen. Hval klinkt alsof ze ter plekke besluit welke weg ze in wil slaan. Dit geeft haar voordracht de luchtige lichtheid van een donsveertje dat op het zachtst denkbare briesje rondzweeft. De elf mensen die aan de zijkanten spelen, zijn gelijkelijk verdeeld over de nummers – een paar hier, een paar daar. Belletjes tinkelen, een geprepareerde piano produceert een zacht houtig plonken, een fladderend sissen klinkt op uit het mondstuk van een dwarsfluit, vegers ruisen over trommelvellen. Alles is net zo licht en helder als Hvals stem, zelfs akkoordclusters van een harmonium kunnen het geluid niet bezwadderen. De teksten die ze zingt, wekken verwondering. Ze roept een sfeer op van intimiteit en nabijheid, alsof haar zang je huisgenoot maakt van haar innerlijke wereld, en je laat rondzwerven door de verre en stille uithoeken van haar ziel. Dit zijn geen liedjes die je elke dag tegen kunt komen. Ze lijken te ontspringen aan een geest die halverwege fysieke en etherische werelden zweeft, die gebieden en gedachten bij elkaar brengt waar een verleidelijke, betoverende mist omheen hangt. Bovenzinnelijke, bovenaardse schoonheid.

tekst:
René van Peer
beeld:
Kim_Myhr__Jenny_Hv_In_The_End_His_Voi
geplaatst:
do 20 dec 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!