Soliede sub-bassen, lage brommende tonen, griezelige galm, unheimliche soundeffecten en gemanipuleerde geluidsbronnen: het zit sinds 1980 allemaal in het uitgebreide oeuvre van Lustmord. De associatie met of overstap naar dub is dan ook gauw gemaakt. Dread is het nieuwste project van Brian Williams en is helemaal gewijd aan die innovatieve Jamaicaanse studiotechnieken. Al moet hier direct wel bij worden verteld dat Williams niet echt het Caribische zonnetje in huis heeft gehaald; het blijft allemaal behoorlijk duister. De Grootmeester van de dark ambient verliest misschien wel zijn haren maar zeker niet zijn streken. ‘In Dub’ opent namelijk met de dreigende tweeling ‘A New Dark Age’ en ‘A New Dark Dub’ waarin grommende keelgeluiden zich op narcoleptische beats de afgrond in slepen. Dit is triphop voor de Apocalyps, net zoals die ook opduikt bij Scorn. Bij Williams zit er altijd wel een monster onder het studiotapijt. Vanaf ‘The Sword Of The Lord Part 1’ komt de (digitale) dub(reggae) zoals we die kennen van onder meer Maurizio, Basic Channel of Rhythm & Sound meer naar het voorplan, maar echt pompend wordt het nooit. ‘Blood Into Dub’ is schatplichtig aan de sfeer van een spaghettiwestern en meer bepaald de typische soundtracks van Ennio Morricone waarin een rol is weggelegd voor harmonica. Het type trance-opwekkende ambient die doet denken aan wat Andrew Lagowski deed als S.E.T.I komt vervolgens om de hoek kijken bij ‘Dread Naught’, terwijl in afsluister ‘The Western Approaches’ opnieuw het Wilde Westen wordt geëvoceerd. Niemand minder dan Wes Borland van Limp Bizkit duikt hier (voor de tweede maal) op als gastgitarist. ‘In Dub’ is een opmerkelijk fris album dat in tegenstelling tot Lustmords laatste album ‘Dark Matter’ wél uitnodigt tot herhaaldelijk luisteren. Wanneer de naam David Thrussell valt, kan je er gif op innemen dat de muziek een zware politieke lading meekrijgt. Of dat nu is als/bij Black Lung, Soma of Snog of bij Crisis Actor, zijn recentste project. Dat runt hij met de Amerikaanse producer Tony D’Oporto (Gnome). Passeerden in het verleden onder meer noise, industrial, alternatieve pop, breakcore en dark ambient veelvuldig de luidsprekers; ditmaal wijst de kompasnaald ondubbelzinnig naar electro en Electronic Body Music, met Clock DVA als grote roerganger. Dat het allemaal ook niet té serieus genomen moet worden, bewijst het hilarische ‘Death By Selfie Stick’, maar ook grapjes als dat zijn onvoldoende om echt te overtuigen. ‘Slave New World’ klimt in zijn globaliteit namelijk te weinig boven de middelmaat uit.
