Bijna twintig jaar geleden bracht Sandro Perri een eerste plaat uit. Een split album met geestesgenoot Bret Higgins (Great Lake Swimmers). Perri was toen actief onder zijn eerste alias Polmo Polpo. Ondertussen volgden nog een aantal muzikale projecten en samenwerkingen zoals Glissandro 70, Barzin of Continuous Dick, maar sinds ruim tien jaar brengt hij ook onder zijn eigen naam platen uit. Met zijn voortdurende experimenteerzucht heeft hij een goeie thuishaven gevonden in het Canadese Constellation label. Dit is geen gewoon album van een singer-songwriter. Dit is een –geslaagd– conceptalbum van een artiest die zich afvraagt wat het betekent om singer-songwriter te zijn. Dit album valt uiteen in twee delen. Het eerste deel is de vierentwintig (!) minuten durende titeltrack. De elektronica knispert en pulseert. De tekst is een haast eindeloze stroom associatieve gedachten. Deel twee van het album is een verzameling van drie nummers met de titel ‘Everybody’s Paris’. Dit zijn drie duidelijk onderscheiden delen omdat het eerste gezongen wordt door Perri, het tweede door André Ethier (The Deadly Snakes) en het laatste door Dan Bejar (Destroyer). De teksten werden geschreven door de zangers, Perri voorzag de vaak minimalistische popmuziek. Niet voor niets is Perri naast muzikant ook een veelgevraagd producer. Volgend jaar viert Perri twintig jaar officieel muzikant zijn. Sleet zit er nog niet op zijn muzikale ideeën.
