In 1988 I Thought This Shit Would Never Change

Daar zijn de meest productieve artiesten weer die zich het drone-genre helemaal eigen hebben gemaakt en het alsmaar meer ontstijgen. Dan hebben we het uiteraard over Aidan Baker en Eric Quach. Of Nadja en thisquietarmy, of in Bakers geval nog een hele rist andere bands en projecten. Quach debuteerde pas een paar maanden geleden met Some Became Hollow Tubes met het uitstekende ‘Keep It In The Ground’ (Gizeh). Dat is zijn project dat hij samen met mede-Canadees en excellent drummer Aidan Girt (Exhaust, Set Fire To Flames, Godspeed You! Black Emperor) heeft opgezet. Hun samenwerking staat garant voor snoeiharde muziek die weliswaar wat neigt naar drones, maar veel meer is dan dat. ‘In 1988 I Thought This Shit Would Never Change’ is de captatie van een concert dat beiden gaven op een voor beiden vrije dag in november 2017 in Berlijn. Ter plekke geïmproviseerd klinken de drie stukken op dit album allesbehalve vrijblijvend. De twee dagen elkaar uit om er een felle set van te maken, waarin de gitaar mag gieren en de drums quasi aanhoudend crescendo gaan zoals in de finale van een GY!BE-show. Quach en Girt lijken voor elkaar in de wieg gelegd, zo spontaan en overdonderend klinkt het duo op dit album. Fans van elke eerder genoemde artiest kan deze plaat blindelings aanschaffen. Aidan Baker heeft ook een nieuw album uit, eentje dat uiteenvalt in drie verschillende delen. Er is de standaard ‘The Forever Tapes’, een cassette op vijftig fysieke exemplaren. Er is een versie met ambient remixes (‘The Forever Tapes (Ambient Versions)’) en er is een set die meer dan zes uur duurt, de ‘Forever Version’, met de bedoeling uit te testen hoe ver de aandachtsspanne van de potentiële luisteraar gaat. Beide laatsten zijn louter digitaal te beleven. Het basisalbum bevat tien dromerige nummers die volop snoepen van het shoegaze-genre, uiteraard door Baker helemaal naar zijn eigen hand gezet. Soms gebruikt hij ook zijn stem in de nummers, waarin hij zijn liefde voor songstructuren met wat beats laat horen. Uiteraard maakt Baker nog steeds geen reguliere liedjes. Wel zijn het eenvoudige nummers, zeker voor zijn doen, met fragmentarische teksten (als ze er zijn), gebed op laagjes muziek die naast shoegaze ook lonken naar krautrock. De ‘Ambient Versions’ klinken vertrouwder. Rustige, ingetogen soundscapes die hier en daar worden verstoord door heerlijk storende noisegeluiden. Zodoende zijn de tien herwerkingen een soort ambient, maar dan wel van het soort met weerhaakjes die de luisteraar uit een dreigende lethargie weten te houden. De uitdaging om nog meer dan zes uur extra te gaan luisteren, zijn we niet aangegaan.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
SomeBecameHollowTu_In1988IThoughtThis
geplaatst:
wo 30 mrt 2022

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!