Sommige muziek kan dat: het oproepen van herinneringen aan tijden die je nooit zelf gekend hebt. Haley Bonars ‘Impossible Dream’ bijvoorbeeld zet uw recensent midden in de jaren 1960. De singer-songwriter kiest hier voor een wat psychedelisch, zon- en galmovergoten geluid dat qua sfeer de sixties oproept. Maar tegelijkertijd kloppen de muzikale referenties niet met dat gevoel: de galmende gitaarlijnen zijn bij nadere inspectie sterker verwant aan R.E.M. dan The Byrds, al loopt er natuurlijk een lijn van die laatste naar die eerste. En die streep kun je doortrekken naar ‘Impossible Dream’, dat verder associaties oproept met Blondie (een band die trouwens net als Bonar en R.E.M. een jaren 1960-revivalkant heeft). Bonars stem wordt weliswaar soms iets te ijl en de gitaren worden soms een net een te loom makend bad, maar de scherpe ritmesectie biedt voldoende tegenwicht. Samen met de prima nummers, waar af en toe een heel behoorlijk liedje tussen zit, zorgt dat voor een gewoonweg fijn album.
