Deze vaak gelauwerde Portugese artiest levert in eigen beheer een downloadalbum (of een op twintig exemplaren gelimiteerde USB stick, verpakt in een VISA-kaart, en verstopt in een sculptuur) af, dat ons moet herinneren aan het feit dat alles vergankelijk is.

Dat doet Joaquim traditiegetrouw door alles wat hij tegenkomt met zijn laptop aan flarden te hakken, en nadien de microdeeltjes weer aan elkaar te plakken.

Voor ‘Impermanence’ richt hij zijn aandacht op stemmen (onder andere Arvo Pärt) en instrumenten met een volle klank (orgel, vibrafoon, cello, enzovoort). De composities drijven op dikke lagen drones en ijle klanken, en door het maken van loops van hoge tonen, ontstaat regelmatig een beltooneffect.

De meeste tracks lijden echter onder een teveel aan favoriete glitch trucs van Joaquim: knetteren, haperen, skippen en sputteren. Zelfs als je goed vertrouwd bent met dit genre, blijft de kans groot dat je recht springt om jouw afspeelapparatuur te checken.

Wij verkiezen zijn meer ingetogen werk boven al deze digitale drukte, en komen gelukkig met het titelnummer uitgebreid aan onze trekken: zweverige ambientgolven, gecontroleerde bellen, en verstaanbare stemsamples van melancholische en nostalgische aard.

Ook de sfeervolle afsluiter ‘Here Is Where Is All The Happiness That You Can Find’, is een voltreffer die onderbewust aan de stemsample-experimenten van Biosphere of Boards Of Canada doet terugdenken. Voor wie met deze Portugese vorser wil kennismaken, is voorganger ‘Geography’ (Cronica, 2016) echter een veel betere en evenwichtigere keuze.