In 2012 kwam er al een album uit van Split Cranium op Hydrahead, het slapende label van Aaron Turner. De voormalige frontman van Isis, Sumac, Mamiffer en nog een heel stel andere bands en projecten, leerde tijdens een toernee met het Finse Circle Jussi Lehtisalo kennen.
Die was net bezig met een, naar eigen zeggen, arty farty noiserockexperiment met drummer Jukka Kroger (onder meer HIM). Ze haalden er bassist Sami Koskinen (Steel Mammoth) bij en maakten een plaat vol rechttoe rechtaan crustpunk, maar dan met een hoek af.
Uiteraard, met Lehtisalo aan boord. Inmiddels zijn er de nodige bezettingswissels geweest waardoor de band nu bestaat uit Jussi Lehtisalo, Aaron Turner, Faith Coloccia (vrouw van Turner, ook Mamiffer), Tomi Leppänen (Circle, Pharaoh Overlord, Sunburned Circle) en Nate Newton (Converge, Old Man Gloom).
Ook dit keer kiest het collectief voor lompe crustpunk, al zit er net zoveel variatie in als op het debuut. Afsluiter en tegelijk titelnummer is bijna een verstild verhaal van een brommende Turner op een pianoriedel en hier en daar sluipen er noise-elementen in de nummers.
Veel hardrockinvloeden ook, wat niet verwondert met Lehtisalo, die zelf een fervent liefhebber is van hardrock, en dan bij voorkeur voor alles wat fout en sleazy is aan dat genre.
Echt memorabele nummers staan er niet op deze plaat. Het speelplezier straalt er echter van af, en de houding van ‘we hebben jullie allemaal bij jullie pietje’ ook. De band zou kunnen doorgaan als een soort supergroep binnen de postmetal, en beantwoordt daar bewust niet aan. Turner incluis, die zich vocaal helemaal uitleeft.