I’m In Your Mind Fuzz

Als wij het goed gevolgd hebben, dan zou dit de vijfde plaat (ep’s niet meegerekend) moeten zijn van deze gekke Aussies. Van luiheid kan je ze niet beschuldigen als je weet dat ze nog maar van 2012 bezig zijn. Dit jaar alleen al lieten ze twee platen op ons los. Het zevenkoppig collectief trapt vastberaden af met ‘I’m In Your Mind’: een kurkdroog ritme, in reverb gedrenkte gitaren en vocalen, en een mondharmonica die ons lachend doet recht springen om huppelend onze woonkamer rond te hossen. De song gaat naadloos over in ‘I’m Not In Your Mind’, die op zijn beurt weer onopvallend in ‘Cellophane’ sluipt waarna ‘Im In Your Mind Fuzz’ het sluitstuk van deze Siamese vierling vormt. Een binnenvallend kwartet dat kan tellen en zowat het beste wat we dit jaar van een cd-begin mochten horen. Het vat perfect de invloeden van deze band samen: bluesrock, garagerock en psychedelische rock. Met ‘Empty’, een popsong met een serieuze hoek af, komen we wat op adem, ook tijdens de volgende songs. De jaren 1960 klinken ferm door en er wordt al eens een fluit beroerd zonder dat wij daar kregelig van worden. Dat op zich is al een verdienste. Je hoort dat bij het maken van deze plaat de zotskap mocht worden opgezet, op wolken van psychedelica, zonder de goede song uit het oog te verliezen. ‘Slow Jam I’ stuwt ons weer in een geil ritme, maar laat ons in zijn zeven minuten dikwijls in een ander tempo vallen zonder dat wij er duizelig van worden. Faut le faire. Met een uitsmijter als ‘Her & I (Slow Jam 2)’, die ons aan Ween deed denken, kunnen wij maar één ding concluderen: topplaat! Ook de debuutep van de Amerikaanse band Fever The Ghost is overgoten met een psychedelische saus. We krijgen vijf nummers voorgeschoteld die al vanaf opener ‘Calico’ duidelijk maken wat de pot schaft: caleidoscopische hyperpop, gestileerd, maar met een dikke psychedelische onderlaag. Het schurkt al eens dicht tegen de kitsch aan – luister naar die synthlijnen in ‘Source’ – maar ze komen er mee weg. Dit is ideaal muziekaal voedsel voor wie vindt dat MGMT, na hun gelijknamig album uit 2013, de pedalen is verloren in nietszeggend experiment. Andere referenties zijn Empire Of The Sun – maar dan met goeie songs – en Animal Collective. Conan Mockassin schuift met de laatste songs door onze gedachten, mede door de androgyne vocalen. Smaakt naar meer.

tekst:
Christophe Vanallemeersch
beeld:
King_Gizzard__The__Im_In_Your_Mind_Fu
geplaatst:
do 8 nov 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!