Ikebana

Bloemschikken met geïmproviseerde geluiden hoeft niet noodzakelijk liefelijk te zijn. Even meenden we zelfs ons eigen gemanipuleerde gesnurk te herkennen, en als je weet dat onder andere Reinhold Friedl (Zeitkratzer) bij dit project betrokken is, hoeft dit niet te verbazen. Als geen ander slaagt deze pianist en orkestleider er in om zijn muzikanten klanken te laten genereren die je nooit met hun instrument zou associëren. Het vierkoppige orkest misbruikt hiertoe piano, cello, bas en hoorn. Niets klinkt wat het lijkt en bovendien wordt het hele pallet ook elektronisch vervormd. Het blijft amusant om ons in te beelden hoe je met dit instrumentarium het effect krijgt van krakende scheepswrakken, en neerstortende metalen staven, die je eerder op een album van Z’ev zou verwachten. Door de dreunende onderlagen (mogelijks een vervormde neuriënde stem) en het kwistig omspringen met galm en andere effecten, hebben tracks als hoogtepunt ‘Nageira’ ook ambient kwaliteiten. En de metalige drones die op ‘Chabana’ en ‘Morimono’ ontlokt worden, doen zelfs prettig aan Organum terugdenken. De combinatie van de woorden jazz en improvisatie in onze omschrijving, hoeft dus de brede bevolking hier minder dan gemiddeld af te schrikken. Maar dit viertal pop noemen, is zelfs voor ons een bloemenbrugje te ver. De volgehouden sfeerzetting op dit coherente cd album, maakt van ‘Ikebana’ wel een prima opstapje om nadien ook met het hardere werk van Friedl kennis te maken.

tekst:
Peter Vercauteren
beeld:
pop_Psychology_of__Ikebana
geplaatst:
za 12 jan 2019

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!