De pianiste Pak Yan Lau is een begaafde, begeesterde en veelzijdige muzikante; haar fetish voor speelgoedpiano’s kon ze botvieren binnen The Crappy Mini Band, met Kuruwasan bracht ze een ode aan improv en jazz en met Lauroshilau betuigt ze haar liefde aan minimalisme. Tijdens exploraties van onbekende klankwerelden werkte ze samen met rasartiesten zoals onder andere Chris Corsano, Eric Thielemans en Mette Rasmussen en nu trakteert ze liefhebbers van math- en postrock op de tweede langspeler van Going. Ruim twee jaar na de eersteling van het combo, ‘I’, trokken Pak Yan Lau, toetsenist Giovanni Di Domenico en drummers Mathieu Calleja en João Lobo zich in de Appenijnen terug om ‘II (Machinery)’ te schrijven. Naar eigen zeggen lieten ze zich daarbij inspireren door de avondlijke escapades van een zwerm vuurvliegjes en wellicht daarom baden beide composities in een poëtische en nachtelijke sfeer. Wellicht is het daarom ook dat ‘II (Machinery)’ wat zachtmoediger klinkt dan zijn voorganger. De compositie op de A-kant steekt met jazzy drums, zoemende rhodes en fonkelende toetsenpartijen aarzelend van wal. Daarna ontpopt het zich stilaan tot een door hectische ritmes voortgestuwde en met steeds nijdiger wordende elektronica geïnjecteerde motherfucker van een postrocksong om even contemplatief te eindigen als het begon. Ook kant B trekt zich maar langzaamaan op gang, maar na minuut vijf ontluikt er een aan zowel Battles, Miles Davis‘ ‘Bitches Brew’ als klassieke avant-garde refererende moderne jazzrocksong. Prachtplaat!
