De geschiedenis van Zulus is wel grappig. De bandleden hebben een verleden in een hele resem punk-, postpunk -en hardcorebands, waaronder Necking, Prsms, Battleship, Wanden Teenage Nitewar. Dat waren ze alle vier een beetje beu, en ze besloten te verhuizen. San Francisco werd ingeruild voor New York en samen richtten ze Zulus op. Wie zin had om iets benevens de band te doen, of een ander soort muziek te spelen, ging zijn gang maar, geen probleem. Met Zulus echter was de intentie om samen popgevoelige nummers te schrijven. Het naar zichzelf genaamde debuut telde acht nummers in amper tweeëntwintig minuten. Pop was het niet. Wel lekker ruige punk die heel heftig door onze strot werd geramd. Missie mislukt, om popliedjes te schrijven tenminste. Ondertussen heeft het kwartet er zich bij neergelegd. Ze kunnen geen gewone popliedjes schrijven. Dan maar de beuk er in. Negen nieuwe nummers sieren de opvolger, die opnieuw weinig ademruimte bieden. Lighnting Bolt die nummers speelt van Arab On Radar, Sightings die Gang Of Four door de mangel haalt. Of gewoon beresterke noisy punkrock, dat kan ook. Luister maar naar het minimale ‘Chemicals’, het aanstekelijke beukwerk in ‘Deep Into The River’ of een van de andere nummers op dit meesterwerkje, dat een halve minuut korter inklokt dan het debuut. Filiamotsa uit Nancy, Frankrijk is eigenlijk een duo (drummer en violist) dat voor elke plaat een resem gasten optrommelt. De groep is soms een trio, en kwartet of een kwintet, naargelang de behoefte of de nood. Voor ‘Like It Is’ werden de mensen die het vaakst assisteren er allemaal bijgehaald. G.W.Sok (ex-The Ex) kreeg de eer om zijn teksten en specifieke stem te verlenen aan de zeven nummers. Sok werkte op ‘Sentier Des Roches’ al samen met Filiamotsa voor het nummer ‘4QS0’, waarop al duidelijk was dat dit een samenwerking was die nog een vervolg zou krijgen. Soks voordracht gedijt dan ook prima op de behoorlijk orkestrale gitaarpartijen van Olivier Mellano, die een hoofdrol opeist. Drums, viool, saxofoon, trombone en keyboards vullen de gaatjes. Nummers als ‘Midsummer Madness’ en ‘The Bus Is Late Again’ klinken heel erg naar The Ex. Ook de rest van de plaat bulkt van beheerst experiment, houdt de kerk in het midden tussen avant-rock, jazzrock en progrock. Van psychedelica is deze keer nog nauwelijks sprake. ‘Sleepy Tigers’ drijft op Soks parlando. ‘Maybe’ en het korte afsluitende ‘Song’ zijn uitermate ingetogen, soms bijna nauwelijks te horen, drijvend op het verhaal van G.W.Sok. Zijn bijdrage verheft Filiamotsa tot grotere hoogte, wat verdere samenwerkingen des te logischer maakt.