Hetzelfde uitgangsmateriaal, zeer verschillende resultaten in handen van twee componisten, dat is IC. Tomas Phillips opent met een kort geruis, licht galmende geluiden. Daarna treedt er een stilte in, waaruit langzaam steeds meer ritselende, tikkende, galmende, metalige klanken naar voren komen. Sporadische pianoklanken, toetsen die worden aangeslagen of een raspen over de snaren. Geruis en zacht getik. Verrassend sluit hij af met onthechte koorstemmen die voortzoemen en elektronisch worden gemanipuleerd. Momenten van stilte en deze klanken zijn de ingrediënten voor Phillips dikke half uur. Soms neemt de intensiteit toe, maar zelfs dan blijft er een spannende, ingehouden sfeer. Ook Untitled #214, de interpretatie van Francisco López, begint met geraas, ditmaal van brekend glas of keramiek, dat overgaat in elektronische klanken. En ook López bijdrage wordt gekenmerkt door momenten van stilte. De Spanjaard wisselt die af met zachte drones en veel minder abstracte stukken: sterk vervormde zangstemmen en ritmisch opgebouwde klik- en kraakgeluiden, bijvoorbeeld. Zijn compositie is minder een geheel dan bij Phillips of afwisselender, wat je wil. Samen zorgen de heren voor een bijzonder ingetogen cd, waarvan het geluid zich niet opdringt, maar er gewoon is. Naar gelang je stemming kun je voor IC gaan zitten en aandachtig beluisteren, of de composities laten opgaan in de actuele geluidsomgeving. Sterk werk.
