Initieel was Alvar (voorheen Alvarets Fyra Ryttare) uit Zweden een duo, maar op ‘I Sew A Blanket Of All The Broken Clouds’ zijn ze met zijn vieren verantwoordelijk voor de “screams, noises, bashing and electronics”. Na ‘Guilt Kollektion’ uit 2016 presenteren ze opnieuw een cd op Daft, het gereanimeerde label van Dirk Ivens (The Klinik, Dive, Sonar, Absolute Body Control). Met een goed gemaakte, lichtschuwe, maar best wel catchy mix van noisy, industriële elektronica, smerige electro en old school Electronic Body Music zitten ze daar overigens prima op hun plaats. Denk dus aan een uitgebalanceerde evenwichtsoefening tussen vroege Front 242, Underviewer, oude Agent Side Grinder, yelworC, Haus Arafna en de begindagen van Skinny Puppy. De algemene teneur is vrij agressief en onheilspellend, niet in het minst door het kwaad en expressief geblaf van Jonas Fredriksson. Ontoegankelijk of onverteerbaar wordt het echter nooit; zelfs niet wanneer schurende, fluitende noise en geklop op metaal domineert zoals in ‘Horsemen’ bijvoorbeeld. Met titels als ‘Cancer’ of ‘Slow Death’ of tekstregels als “all love is prostitution” (uit ‘Reduced To An End’) moge duidelijk zijn dat Alvar niet tot de vrolijksten van het klasje behoort. ‘I Sew A Blanket Of All The Broken Clouds’ is niettemin een van de beste cd’s in lange tijd in dit wat doodgebloede genre. Het Nederlandse duo Distel, dat we naar aanleiding van hun uitstekende debuut (‘Puur’) uit 2013 ooit nog complimenteerden als de Coil van de Lage Landen, zoekt op hun tweede full album ‘Wapens’ naar een kleine uitweg uit hun eigen nauwe donkere niche -een intrigerend weefsel van dark wave, witch house, IDM, angst pop, rituele industrial, synthpop, EBM, cold wave en zelfs funeral doom. Er is door de écht wel vette synths namelijk ook een soort rave-gevoel in hun dicht geperste sound geslopen. Dat is meer een aanvoelen dan een feit want echt dansen valt er niet op de tien tracks, of het moet behoorlijk spastisch zijn. Zoals altijd worden stemmen (soms in het Nederlands zoals in ‘Nachtland en met een gastrolletje van Zanias op ‘Anima’) begraven onder monolithische lagen schurende en zoemende distortion en hoekige ritmes. Er gaat een hypnotiserend effect uit van ‘Wapens’: opener ‘Alpha’ zuigt je letterlijk de wereld van dit tweetal binnen. Dat die vergelijking met Coil overigens zo gek nog niet is, bewijst een (al lang uitverkochte) split 12inch met Trepaneringsritualen (‘A Knife In Sound’) waarbij elk van de twee acts een nummer van de grootmeesters onder handen nemen. Nu Jhon Balance en Peter ‘Sleazy’ Christopherson er niet mee zijn, houden de twee van Distel de fakkel brandend. En hoe!
