I Remember The Trees

Ene Elia, geboren en getogen in de jaren 1980 in Turijn, besluit om als Ake door het leven te gaan en elektronische muziek te maken. Veelzijdig is de Italiaan zeker, alleen al omdat hij er niet voor terugschrikt een hedendaagse opera te componeren, puur met elektronische muziek. Eerder maakte hij stukken die eerder hun weg zochten tussen noise en drone. Voor ‘I Remember The Trees’ gaat hij vooral de richting van ambient op, al zit de muziek te vol en is ze te divers om ze zomaar als achtergrond in te zetten. Een nummer als ‘Lotta’ is eerder dwarse elektronica voor mensen die kunnen dansen in schokjes en zich kunnen plooien tot een glitch. Een beetje als een boom die zich tegen een strakke wind verzet en er volledig voor gaat, tegenkanting of niet. Synthetische melodieën, akoestische geluiden, samples en het opwekken van drones worden gebundeld tot zes nummers die intrigeren en verontrusten tegelijk. Ake legt de klemtoon op tonen, op klanken; en is niet geïnteresseerd of die dan samen een makkelijk te verhapstukken stukje elektronische muziek vormen. Liever zorgt hij ervoor dat de nummers vol botsingen zitten, waardoor het initiële ambientgevoel helemaal naar de achtergrond verdwijnt.

Emily Scott en Rob St. John vormen de kern van Modern Studies, dat met ‘Swell To Great’ en ‘Welcome Strangers’ twee mooie platen maakte vol glamoureuze pop en folkrock. Een beetje moeilijk te vatten, hun liedjes, en soms irriteerde de stem van St.John wat in de duetten, maar eigenlijk is dat detailkritiek. St.John maakte eerder een plaat met graficus en geluidskunstenaar Tommy Perman, die net als hem in Edinburgh woont en werkt. Perman werkte eerder al beperkt mee met Modern Studies en hij had wel zin om ‘Welcome Strangers’ onder handen te nemen. Deconstrueren, andere ideeën toevoegen, de stemmen weg, herinterpreteren, manipuleren, de verbeelding loos laten gaan en dan uitermate benieuwd zijn wat de band uiteindelijk van het album zal denken. Ligt het niet te ver van hun roots? Kunnen ze om met versies die eerder net niet dansbare elektronica zijn? Jazeker, vandaar ook een volledig nieuwe titel voor de plaat en voor de nummers. ‘Emergent Slow Arcs’ komt ergens uit tussen Brian Eno‘s ambient, Tangerine Dream, John Carpenter en hier en daar zelfs tot een ingehouden Aphex Twin-melodietje. Een verrassende wending voor Modern Studies, maar wel een zeer geslaagde.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
Ake_IRememberTheTrees
geplaatst:
wo 16 feb 2022

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!