I Ate Myself To Grow Twice As Big

Er komt voorlopig geen einde aan de stroom interessante noiserockbands in België. El Yunque, Blaegger, Vandal X, Maze en ook 30.000 Monkies en The K. effenen mee het pad. Ze hebben allemaal recent nieuw werk uitgebracht, of het staat op stapel. En dit is maar het topje van de ijsberg dat op dit ogenblik door mijn hoofd schiet. Uit Beringen komt het trio 30.000 Monkies eindelijk echt uit de pijp. Na twee ep’s (‘Womb Eater Wife Beater’ en ‘Somewhere Over The Rainbow’) waarop ze stilaan tot een eigen geluid kwamen en een resem indrukwekkende concerten die het trio zich geleidelijk liet ontwikkelen, is het nu dus tijd voor dat kleine, eigenwijze, niet van absurde humor gespeend meesterwerkje. Want dat is wat dit ‘I Ate Myself To Grow Twice As Big’ ongetwijfeld is. De plaattitel is al even gek als de muziek, die het noiserockgenre helemaal oprekt. De plaat begint nog relatief rustig, maar gaandeweg gooit het trio meer wanhoop, meer sludge, meer doom, meer gekte, meer waanzin en in ‘Mountainesque’ zelfs verschroeiende black metal in de mix. Onnavolgbaar en verschroeiend laat 30.000 Monkies de luisteraar alle hoeken van de kamer zien. De band is daardoor moeilijk te vergelijken met genregenoten, of het moeten de extremen zijn van Harvey Milk, Oxbow en vroege Lightning Bolt. Zeker ook live uitproberen, want we weten het uit ervaring: nog geflipter, nog intrigerender. Het meest recente plaatwerk van het uit Waremme, bij Luik, afkomstige The K. bereikt nu pas ons rommelig kantoor maar is sterk genoeg om toch nog aandacht aan te besteden. Voor de tweede langspeler trekt het trio opnieuw volop de noiserockkaart. Gelukkig weten ze heel wat variatie in te brengen. De eerste nummers van de plaat zijn aan de rustige kant. Het schreeuwen houdt S. Von Landau voor de tweede helft, waar ook de teugels van zijn twee kompanen (S.Burroughs ofte Bert Minnaert, inderdaad, die Onmens, en G.Mornand) worden gevierd. Afsluiter ‘Pink Hiss’ vat tot in het extreme samen tot wat The K. in staat is. Logge, psychedelisch aandoende noiserock met een manische Von Landau. Eraan vooraf gaan negen nummers die alle variëteiten van het genre uitproberen waardoor de plaat, hoe chaotisch het soms allemaal ook klinkt, geen seconde verveelt.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
30000Monkies_IAteMyselfToGrowTw
geplaatst:
di 17 mei 2016

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!