Hoeveel transgender boomchirurgen, die zich artistiek ontplooien door accordeon te spelen op een reusachtige driewieler, ken je? Bovendien beschikt Baby Dee over een uniek stemgeluid dat tegelijkertijd doorleefd en onaards is. Enkel haar vriend en geestgenoot Antony Hegarty komt een beetje in de buurt als referentiemateriaal. Op haar tiende album heeft ze een groepje rond zich verzameld, en vult ze haar pianoballades aan met onder andere percussie, gitaren en saxofoon. Dit laat toe om vlotter dan voorheen van stijlen te switchen: van breekbaar ingetogen tot swingend cabaretesk, zoals we ook terugvinden bij een andere verwant als Marc Almond. Inhoudelijk is het geen verrassing dat ze zich naast diepe introspectie ook vooral richt op de verschoppelingen der aarde, of op mensen die onherroepelijk op hun weg richting harde bodem zijn. Zo passeren onder andere de schoolbruut (die lijfstraffen uitdeelt en incasseert) en een zwangere non de revue. ‘I Am A stick’ is zowel op cd als op vinyl verkrijgbaar, en zal dankbaar omarmd worden door iedereen die altijd openmaakt als Dame Melancholie komt aankloppen.

Dit artikel verscheen eerder in GC #128.