Ze hadden al een bandnaam waarbij je tong in een knoop sloeg. Eentje die ze trouwens uit de muziekgeschiedenis hebben geplukt want het is tevens de titel van een avant-gardecompositie van de Nederlandse jazzpianist Misha Mengelberg. Van inconsequentie kun je ze niet betrappen want ze hebben er nu een plaattitel tegen gesmeten die wij zelfs niet proberen uit te spreken. In hun thuisstad Gent zijn ze nu al een kleine hype en hun live optredens worden heel erg gesmaakt en zijn nu al legendarisch. Ze hadden natuurlijk al een tweede plek op de beloften en een selectie voor De Nieuwe Lichting op zak. Oh ja, ze hebben ook al een split met It It Anita uitgebracht. Misschien ook daarom worden ze soms wel eens onder noiserock gesorteerd. Verkijk je daar echter niet op. Ze zijn een geflipte band, zoveel is zeker, maar ze zijn op die manier ook moeilijk te catalogiseren. Het is een aanstekelijke mix van bonkende beats die tegen de binnenkant van je schedel blijven botsen, moddervette bassen, onorthodoxe gitaren, bezeten snijdende zang en nog -tig andere elementen die bij iedere nieuwe luisterbeurt uit de hoed vallen. Ze doen ons wat aan The Germans denken, maar dan met een grovere hakbijl in de hand, iets meer in-your-face. ‘Neo-zunk’ noemen ze hun sound zelf. Frank Zappa meets punk of zoiets. Dekt dit de lading? Ontdek het vooral zelf. Wij hebben alvast met volle teugen genoten van hun geflipte maar übercatchy plaat. Eigenzinnigheid troef en toch hitpotentie. Een hele dunne lijn die Hypochristmutreefuzz als een volleerde koorddanser perfect bewandelt, terwijl ze en passant nog eens funky met hun booty shaken. Onuitspreekbaar, maar wij raden jullie toch aan om alles te onthouden. Believe the hypo!
