Transcendentaal de harp bespelen, in een periode die Mary Lattimore zelf benoemt als “It was the most beautiful summer of my life”. Lattimote komt uit Philadelphia, maar verkaste ondertussen naar Los Angeles, wat een makkelijker uitvalsbasis is voor haar muziek. Harp, harp en anders niks horen we op ‘Hundred Of Days’. Geen klassiek of folk echter, maar betoverende klanken in echte nummers, waarvan ‘Their Faces Streaked With Light And Filled With Pity’ zowaar een popnummer benadert. Opmerkelijk, gezien haar instrument. Waar we bij de vier nummers die eraan voorafgaan, stilaan in slaap werden gewiegd, omdat het mooi, maar wel veel van hetzelfde was, is dit nummer een keerpunt op de plaat. Ook afsluiter ‘Wind Carries Seed’ is zo’n stuk dat tot de kern van je ziel weet door te dringen. Gewoon, omdat het zo mooi klinkt. Zeena Parkins, ook een harpiste, maar eentje die zich liever in de avant-garde en experimentele scene beweegt, is grote fan van het spel van Lattimore. Begrijpelijk, want net als Parkins vertelt Lattimore met weinig middelen grote verhalen die tot de verbeelding spreken.
