Het is pas met de release van ‘Blues Funeral’ (2012) dat zijn werk onder eigen naam qua populariteit zijn omvangrijke output met en bij onder andere The Screaming Trees, Queens Of The Stone Age, The Gutter Twins, Soulsavers en Isobel Campbell (ex-Belle And Sebastian) echt evenaart. Voordien draaide het vaak om collaboraties en gastbijdrages, zijn plaats bij The Sceaming Trees buiten beschouwing gelaten. Matige platen ook. De naam Mark Lanegan is ondertussen een merk geworden; zijn donkere, rasperige bariton een begrip. Hij hanteert daarbij twee manieren om zijn bekendheid te vergroten: als de Mark Lanegan Band en simpelweg onder eigen naam. Op het vorig jaar verschenen ‘Phantom Radio’ biechtte hij zijn liefde op voor postpunk en new wave; op deze collectie demo’s uit 2002 worden we als vanouds ondergedompeld in een warm bad van classic rock, Americana en indie. Met de jaren lijkt het zwarte hart van Lanegan wat te zijn ontdooid. Hij heeft zijn demonen – drank en drugs – bezworen en is uitgegroeid tot de maker van soundtracks voor sensuele stoeipartijen. Van grunge hier geen sprake. De twaalf tracks, doorgaans rustig en ingehouden, positioneren zich netjes tussen het vroegere werk van Wovenhand en Tom Waits. ‘Houston’ is zonder mee zoete pap voor de fans, al duurt het even voor de nummers blijven hangen. Bij de eerste draaibeurten klinkt het namelijk allemaal als meer van hetzelfde. Meermaals beluisteren is echt wel een must.