Na twee albums vol vingeroefeningen hebben John Elliott (Emeralds) en Sam Goldberg (Radio People) hun kunst weten te vervolmaken voor ‘House’, uit op Elliots Spectrum Spools label. Het openingsnummer begint met een optimistische arpeggio-melodie, maar voordat we ‘Kraftwerk’ kunnen denken, zet er een grandioze vloot synthesizers in die je onwillekeurig warm doen glimlachen. Het is de perfecte aftrap van alweer een ‘nu-synth’-plaat, maar wel een die veel recente platen in hetzelfde genre achter zich laat. Compositorisch is ‘House’ veel completer uitgewerkt dan het werk van bijvoorbeeld labelgenoten Forma, of iemand als Rene Hell. Meer nummers hebben een opbouw als het eerste: een ritme van sequencer-pulsen waar overheen langzaam een melodie wordt gebouwd, die ergens onderweg tot een dramatische uitbarsting van kamerbrede synthesizers komt. Halverwege verliezen de heren zich in een meditatief stuk zonder sequencers en arpeggio’s, waarmee ze even uit de buurt van Klaus Schulze, en meer in het vaarwater van Vangelis komen. Het mooie ‘Dead Occasion / Ovary Stunts’ combineert alle aspecten van Mist: beginnend als een lange melodische intro die de aanzet lijkt tot wederom synth-vuurwerk, wordt het nummer abrupt gekaapt door een ritmisch stuk vol percussie van pulsen en stoten witte ruis. Melodieën wassen af en aan, tot het uitgestelde vuurwerk alsnog losbarst. Het sluitstuk van de plaat begint verrassend dissonant één ding dat de Emeralds en OPN’s van deze wereld gemeen hebben, is dat alles altijd gemaakt lijkt om bevallig te klinken en verwordt later tot de perfecte soundtrack voor een scene waarin iemand duizelig door de ruimte tolt. Het is verreweg het meest experimentele nummer op de plaat (of de voorgaande platen), en misschien een aanwijzing voor de richting waarin Mist hierna zal bewegen. Het zou ze nog meer onderscheiden van hun soortgenoten. Vinyl only.
