Horsepower

Uit Rouen, Frankrijk overdondert Greyfell ons met ‘Horsepower’. Dat hadden we niet verwacht na ‘Vol. 1: I Got The Silver’ uit 2015, een album waarop voornamelijk degelijke maar alledaagse heavy rock was te horen. Greyfell hoorde het roer quasi helemaal om voor de vijf stukken op ‘Horsepower’. Eigenlijk is alleen ‘Horses’ nog enigszins schatplichtig aan de voorgaande plaat. Het nummer is het traagste van de hoop, maar heeft ook een licht symfonische inslag en dat werkt niet helemaal. Opener ‘The People’s Temple’ is oerdegelijke stonerdoom met een psychedelische toets, waar vooral de bas overuren doet en de gitaar onze oren mag uitfuzzen. ‘No Love’, dat komt na het mindere ‘Horses’ is de voorbode van wat komen gaat. Het is het laatste stuk op kant A (als je de vinylversie te pakken krijgt), en zet de zwaar donderende rit die op de twee nummers op kant B zal volgen, gezwind in. Die bas loeit dermate ruig en hard, dat de installatie bij hoog volume het dreigt te begeven. Hier is Greyfell in optimale doen, in een soort psychedelisch eerbetoon aan Sleep, dat het bed mocht delen met Type O Negative en Spacemen3. En voeg daar nog de negativiteit van een dolgedraaid Flipper of een of andere funeral doomband nog maar aan toe, als toetje. De Weltschmerz druipt namelijk van ‘Spirit Of The Bear’ en afsluiter ‘King Of Xenophobia’. Het zijn twee epische nummers die eer betonen aan hun grote voorbeelden, waar ze absoluut niet onder voor hoeven te doen. Het starterstrio laten we intussen gewoon zo. We luisteren gewoon naar wat de B-kant van het album hoort te zijn, en genieten met volle teugen van het negativisme en nihilisme van Greyfell.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
Greyfell_Horsepower
geplaatst:
za 14 apr 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!