Lap. Godver. Een mens begint dan eindelijk eens aan het noodzakelijke snoeiwerk in zijn tuin, krijg je een blad van een haag knal in je oog, ondanks een bril. Einde snoeiwerk. Dan maar ‘Horror’ van Exhumed beluisteren, en het lettertype om dit stukje te schrijven wat groter zetten want de het enige goeie oog blijft wazig. Hopelijk morgen over.
Dat zeggen we niet van ‘Horror’. Dit album mag nog wel even voortrazen. De Amerikaanse death metalband is al sinds 1991 actief. In hun carrière kenden ze nu en dan wel een hiatus of een minder moment. Daar is nu echter geen sprake van. Vijftien nummers die er als een razende doorheen worden gejaagd, met elementen uit de grindcore zoals ze die lang geleden al lieten horen op hun plaat ‘Gore Metal’ (1998), toen al op Relapse.
Het label heeft Exhumed sindsdien in de armen gesloten, en zullen daar met dit album nog altijd geen spijt van hebben. Titels als ‘Ripping Death’ en ‘Slaughter Maniac’ spreken boekdelen. Exhumed blijft trouw aan zijn gore deathmetal en dat kunnen we alleen maar toejuichen.
Voor Gatecreeper uit Arizona mag het allemaal wat slomer. Death metal is ook hun ding. De band kiest echter voor traag en lomp, waardoor Gatecreeper in zijn riffs soms klinkt als Black Sabbath die een portie death metal speelt. De band is relatief nieuw aan het firmament.
Het kwintet is pas actief sinds 2013, maar heeft in die paar jaar al een stevige reputatie opgebouwd, vooral door hard te werken en veel te spelen. Tien nummers staan er op ‘Deserted’. In die nummers horen we eigenlijk behoorlijk wat progmetal en de grunt is nu ook niet de meest afwisselende. Toch is de opvolger van debuut ‘Sonoran Depravation’ geen slechte plaat. De band mengt jaren 1980 death metal uit Florida met de jaren 1990 death metal uit Zweden, wat het geluid toch interessant houdt.
Persoonlijk houden we iets meer van Exhumed dan van Gatecreeper, omdat die eerste net dat tikje meer originaliteit in huis heeft.