Hopes Of Failure

Zelf noemen ze het ‘slow-doom’, maar je zou het net zo goed kunnen hebben over sludge of moddervette verzuipmuziek. Het driekoppige Aseethe, dat aanvankelijke wat aanmodderde met noise en samples, maar gaandeweg opgeschoven is naar de essentie met een zak vol oerlompe, maar verdomd efficiënte riffs, drukt de luisteraar immers in een hoekje met een onaflatend gebeuk. Vier songs, samen goed voor goed veertig minuten en een kleine pompindigestie, maar eigenlijk best wel vette shit. Yob, SUMAC en Thou zijn enkele van de bands waarmee opgetreden werd, en zegt ook iets over waar ze te situeren vallen. Daar kan je –natuurlijk– net zo goed Neurosis naast zetten. Of, in enkele melancholische passages, Amenra. Of Pelican, vooral dan ten tijde van hun fabuleuze debuut, dat soms klinkt als de multi-color versie van deze ‘Hopes Of Failure’. Vanaf opener ‘Sever The Head’ wordt een smerig slijmspoor nagelaten van sloopgitaar, donderbas en drums, waar hier en daar even een kortstondige, kwieke wending of versnelling opduikt. De zang is getormenteerd en het daglicht helemaal verdwenen, maar de zorgvuldig gestructureerde stukken overtuigen. Erg veel variatie zit er niet in, het is allemaal dof, monochroom borrelend onheil dat de klok slaat, maar net als bij, pakweg, Primitive Man, is het van een uitzichtloosheid waar je gefascineerd naar blijft luisteren. Met aanhoudende ja-geknik en gebalde vuisten, dat spreekt voor zich.

tekst:
Guy Peters
beeld:
Aseethe_Hopes_Of_Failure
geplaatst:
wo 21 nov 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!