Honeymoons

De zanger en gitarist van Zelienople zet zoveel echo op zijn vocalen en muziek, dat we hem nog steeds in ons hoofd horen nagalmen, tot twee dagen na de luistersessie. Of eerder in onze navel, want de sfeer op deze lp (met downloadcode) is bijzonder introvert. Christensen vlijt zich melancholisch neer met zijn gitaar, en plooit zeer traag naar binnen, terwijl kurkdroge beats van een drummachine het leven van de songs kunstmatig lijken te rekken. Wie van verdoofde varianten van postrock houdt, mag dus even uit zijn sluimer opschrikken. De muziek op ‘Honeymoons’ kabbelt bevredigend verder, heeft hier en daar soundtrackkwaliteiten, en de mijmerende zangstijl van Christensen is niet onaangenaam. Toch is het schier onmogelijk om zes sterk gelijkende tracks (die elk rond de zes minuten inklokken) na elkaar uit te zitten. Misschien moeten we een herkansing wagen, en deze plaat om één uur ’s nachts spelen, terwijl we vanuit de schommelstoel op ons terras over de duistere akkers staren? Maar ook dan blijft het risico groot dat we net als Christensen nadien ‘Let Me In’ zullen moeten bedelen.

tekst:
Peter Vercauteren
beeld:
Matt_Christensen_Honeymoons
geplaatst:
zo 6 jan 2019

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!