Hiss Spun

Toen er nog snot aan onze neus bengelde durfden wij weleens een Jommekes strip ter hand nemen. Het meest fascinerende personage vonden wij toen de Koningin Van Onderland. Diezelfde fascinatie hebben wij voor Chelsea Wolfe, met dat verschil dat deze laatste stukken sexyer is, maar dit geheel terzijde. Intussen heeft de gothic queen al een indrukwekkend en hoogstaand oeuvre opgebouwd. Een oeuvre met invloeden uit gothic rock, folk, (doom) metal, singer-songwriter en zelfs een snuif pop en elektronica, die door haar etherische en mystieke stem bijeen wordt gehouden. We kunnen nu al zeggen dat ook deze plaat in dat oeuvre zijn rechtmatige plaats zal opeisen. Het is een van haar hardste platen geworden, met nogal wat rockinvloeden uit de jaren 1990. Het is het rockalbum van Chelsea Wolfe, een nog hardere voortzetting van wat ze muzikaal al op ‘Abyss’ deed, met echo’s van shoegaze, grunge en metal. Het feit dan Troy Van Leeuwen (Queens Of The Stone Age) en Aaron Turner (Isis) meewerkten aan verschillende songs en dat Kurt Ballou (Converge) het album produceerde, zal daar niet vreemd aan zijn. Opener ‘Spun’ zet al meteen de toon met een ultra laag overvliegende bas, een slepende drum en dissonante gitaren. De dichte geluidsmuur wordt wat opengebroken door haar stem. Deze song had op een plaat van de Butthole Surfers kunnen staan als ze iets minder aan de LSD hadden gezeten. We hebben de rest van het album op geen enkele slechte song kunnen betrappen, maar als we er nog een paar mogen uitlichten dan zal daar ook ’16 Psyche’ bijzitten waar Chelsea Wolfe haar eigengereide doom maakt; en ‘Twin Fawn’ is een motherfucker, met een riff die maar op je rechterkant blijft inbeuken. Chelsea Wolfe moet niet meer doorbreken. Ze is er al helemaal en de ondergrond heeft het geweten.

tekst:
Christophe Vanallemeersch
beeld:
ChelseaWolfe_HissSpun
geplaatst:
do 8 nov 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!