Curieuze ep van de ook wat curieuze Wolfgang Tillmans. De man is allereerst fotograaf en beeldend kunstenaar (voor vijf van de nummers maakte hij ook een video), maar inmiddels ook muzikant (dit is zijn tweede ep, na ook al een lp). De titeltrack klinkt als klassieke technopop dancetrack, een sound die elders nog eens wordt benadrukt door een mix van de hand van onder meer Justin Strauss, die ooit furore maakte in de disco’s van New York, pak hem beet dertig jaar geleden. Ooit maakte Tillmans er expliciet gewag van fan te zijn van 1980s beatbox/synthpopband Colourbox, ook al een band die destijds naar de dansvloer wilde maar in geen enkel hokje paste (tot ze de helft van MARRS werden). Twee andere nummers op de ep zijn Duitse new wave ballads, en het geheel wordt afgesloten met een nummer uit 1986, toen Tillmans achttien was. En dat eigenlijk het leukst is door een prettig gebrek aan aanwijsbaar genre, waardoor het moderner is dan de rest. Voor de goede orde is er ook een autoalarm, dat twee minuut tien seconde lang klinkt alsof het ook vrij wil zijn.