In de vijftiende eeuw was het Hof Bladelin in het bezit van de puissant rijke en kunstminnende Italiaanse familie De’ Medici; verleden jaar was het Brugse Stadspaleis even van een wonderlijke jazzband. Donder nam er samen met de Noorse harmoniumspeler Sigbjørn Apeland namelijk een vierde plaat op. Die staat grotendeels vol volksliederen die radioreporter Pol Heyns bijna een eeuw geleden in Vlaanderen opnam. Het viertal gaf er voor de vuist weg een andere draai aan. Zo maken ze een brug tussen jazz en folklore, en steken ze een vergeten ergfoed in een avontuurlijker en eigentijdser jasje. ‘Daar Zat Een Sneeuwwit Vogeltje’ bijvoorbeeld, is een stokoud minnelied dat in handen van Casper van De Velde en co. op een mix van nachtclubjazz en improv lijkt. Andere nummers, waarin de groep de melodiedoos verder opentrekt dan op andere lp’s, doen dat ook en zijn soms zwierig en gloedvol, dan weer dreigend of introspectief. Onder hun oppervlakte wriemelt en wroet er altijd vanalles, want Donder zijn speelvogels. Die trouwens graag over het muurtje kijken: ‘Lo Parto E Non Più Dissu’ is van de zestiende eeuwse Venetiaanse prins Carlo Gesualdo, en ‘Lei Milde Ljos’ komt uit het Fjordenland. Het eerste is een mooie, plechtstatige murder ballad, dat tweede wat melig en dus het nummer te veel. Synd for de andre. Oftewel: jammer voor de anderen!